Bilmeden yaşattığın her acı bana senden kalan mahsun birer anı

’’Uyanmasam da olur’’ diyerek başlıyorum bugün sabaha. Ne olur ki, mutlu doğan güneşi görmem mesela en fazla ya da çekerim perdeleri otururum saatlerce karanlıkta. Yazarım belki bir iki satır yine. Olmadı mı, içime sinmedi mi o zaman yırtıp atarım bende. Belki eskiye döner, seni okurum yazdığım metinlerde ya da şiirlere dalar kaybolurum tek tek bütün dizelerde. Nazım Hikmet, Cemal Süreya, Atilla İlhan en çok okuduğum şairler bu son dönemde. Fark ediyorum da, aşkı birde onlardan dinlemek rahatlatıyor beni adeta. Nazım ’’Kadınım’’ diye sesleniyor. Memleket hasretine hiç gocunmadan birde aşkını ekliyor. Oysa Atilla, aşkı bir kenara bırakmış ölümden bahsediyor. Kim bilir, belki ben yanlış anlıyorum ve o sadece duyduğu sevdayı bırakıp ölmekten korkuyor. Tam da bu yüzden ’’Ölmek Yasak’’ diyor defalarca ’’Ölmek Yasak’’ diyor. Ben böyle düşünedururken aklıma birden Cahit Sıtkı geliyor. Diyorum ki sonra kendi kendime ’’ ölümden kaçılır mı hiç, bak, Cahit de ölümden çok korkuyor ama nedense oda ilk ölenlerden oluyor.’’ Sonra sonra Cemal giriyor araya ve her satırıyla beni yeniden kalbimden vuruyor…

Ben seni düşünüyorum seni,
Hani tıpkı o ilk günlerdeki gibi,
Kalbim diyorum kalbim,
Daha dün tezgâhtan çıkmış bir su sayacı gibi,
Aşkı, anılar besliyor düşler kadar.
Bu yüzden diyorum ki; aşk eskidikçe aşktır.
Sevgi eskidikçe sevgi.

Sen biliyor musun bakalım,
Seni nice sevdiğimi?

 ’’Uyanmasam da olur’’ diyerek başlıyorum bugün sabaha ama olmuyor ve uyanıyorum hatta uyanmakla kalmıyor, kalkıp birde yanına geliyorum. Ve sonradan anlıyorum ki sadece yanına gelmeyi istemiyor, seni orada bulabilmeyi de umuyorum ve ne kadar bana, söyleyemediklerime inat ’’Gitmekle gidilmiyor ki; aklın kalıyor, kalbin kalıyor, anıların kalıyor ’’ dese de Cemal Süreya, sanki hiç yokmuşum gibi, geceye inat ,karanlığı yırtarak gidişini izliyorum, sonra dönüp kendime ''keşke diyorum keşke bu sabah... ''

 Ve gece yine aynı yatağa yatarak, yarın yeni bir sabaha uyanıyorum.