Bir bilsen

Ansızın çıksan gelsen...

Hiç gitmedim, kalbinin gölgesinde uyudum azıcık desen..

Gözlerini ovuştursan, esnesen..

Nasıl yırtardım gecenin kör karanlığını,

Nasıl huzurla uyurdum senli sabahlara,

Kalbimdeki bu amansız, ansız sızalara merhem niyetine sarardım gözlerinin gizini, pusunu..

Dağ olurdum, deniz! okyanus olurdum,

Uçsuz bucaksız umman olur,

Kutsal tepelerden avuçlarına goncalar arar bulurdum.

Bir bilsen..

İnsan işi çaresizlikler bunlar,

Anladım...

Bu ağlamaklı haller, iç geçirmeler,

Bu dalıp dalıp gitmeler, herkesi sen zannetmeler..

Ve yine çaresizlikten, Hiç gelmeyeceğini bile bile,

Her sabah uyanıp ısrarla odayı toplayıp temizlemem...

Çiçekleri sulayıp, örtüleri düzeltmem,

Öğlene doğru gelmeyeceğini inanıp içmem..

Akşama doğru, öğleden kalma kalp ağrıları,

Evet, bunlar sindirelemeyen çaresizlikler.

Bir Bilsen...

Bir tek sen kaldın bu şehirde.

Dermanın derdin içinde saklı olduğunu öğrenemeyen...

19.04.2008/Ankara