Bir canlının hazin ölümü...

Ailemle yaz tatilinde akrabalarımızı ziyaret etmek içim Düzce'ye gitmiştik. Teyzemlerin evinin önünde otobüs bekliyorduk. Tam o sırada karşı caddeden 10-11 tane büyük sokak köpeği geliyordu. Karşıya bize doğru gelmeya başladılar. İşte ne olduysa o anda oldu. Karşıya geçmekte olan yavru bir köpeğe büyük bir araba çarptı.

O sırada benim içim nasıl acıdı anlatamam. İçim çok acıdı. Koşup yardım etmek istiyordum ona. Dayanamadım ağlamaya başladım. Düşünsenize bir. Gözlerinizin önünde bir canlı yaşam savaşı veriyor. Ve siz ona yardım edemiyorsunuz... Çok acı... Hemde çok...

Köpek 1-2 metre kadar havaya fırladı. Caddenin tam ortasına düştü. Çarpan arabada tabii dururmu hızla kaçtı. Diğer köpekler hemen yavrunun başına üşüştüler. Bu sırada caddede arabalarda geçiyor tabii. Yavruyu nasıl kenara çekmeye çalışıyorlar. İnilemeler, havlamalar birbirine karışyordu. Hele bir köpek vardı. Annesi olmalıydı. Yavrunun başında inliyor. Köpeğin bacaklarını ve kafasını yalıyordu. Sanki ben burdayım der gibiydi...

Nasıl anlatayım size. Hani yakını kaza geçirmiş br insan nasıl feryat eder, hastanın başına toplanır yakınları işte aynen öyleydiler. Onu kenara çekmeye çalışıyorlardı...

Bense donmuş kalmıştım. Gözlerm yaşardı. Anneme diyordum:

-Anne kurtulur değilmi? Ölmez değil mi? Yardım ederler mi?

Annemse beni avutmak için çabalıyordu;

-Kızım merak etme kurtulur. Bak insanlarda geldiler. Yardım ederler ona.

Oysa sırf beni avutmak için söylediğini çok iyi biliyordum. Annemim de aklı yavru köpekteydi. Gözlerinin dolduğunu fark etmemişmiydim sanki...

Çevreden insanlar gelmişti o sırada. Yavrunun başına toplandılar. Herkes birbirine soruyordu.

-Nasıl olmuş. Ölmüş mü yoksa?

Ama ne varki kimse yardım edemiyordu ona. Kimseyi yanına yaklaştırmıyıordu. Diğer köpekler gitmişlerdi. Yavru köpeğin bacağında sorun olduğu belliydi. Topallıyordu. Sürekli bacağını yalıyordu.... Bir yandanda inlyordu...

O sırada beklediğimiz otobüs geldi. Gözlerim kıpkırmızı bindim otobüse. Ağlamak istiyordum. Kalbim ağrıyordu. Ona yardım edememek canımı yakıyordu... Köpeğin yattığı yere doğru gittim camdan bakıyordum. İnsanlar köpeği tutup bezin üstüne yatırdılar....

Gerisini göremedim. Çünkü otobüs kalkmıştı. Eve gittiğimde çok üzgündüm...Oturdum yatağıma. Öylece boş boş bakıyordum. Sonunda ağlamaya başladım. Keşke diyordum keşke yardım etseydim...

Bütün gece dua ettim. Bildiğim tüm duaları. Hepsini....

Ertesi gün teyzemi aradım. Köpeği sordum..Bana şöyle dedi;

-En son gördüğümde azından kan gelmişti. Sonra ona yardım edenlere sorduğumda ÖLDÜĞÜNÜ söylediler...

O anı hiç unutamayacağım. Belleğimin bir köşesinde kötü bir anı olarak kalacak...Sonsuza dek...