Bir cocuk yetistirmek demek, dunyanin dengesini degistirmek demek..

Bir turlu aradaki dengeyi kuramiyoruz ebeveyn ile cocuklar arasinda. Ya cok fazla bunaltiyor ya da cok serbest birakiyoruz. Ikisinin de sonu cocuklar icin kotu bitiyor. Biri, ''ailemin baskisi cok fazla bunaliyorum'' diyerek kotu yerlere geliyor, digeri, ''ailem kadar rahat bir insan gormedim. Bu kadar rahat olmalari ve benimle ilgilenmemeleri beni bunaltiyor ve baska yerlerde ariyorum mutlulugu'' diyor. Hic arasini bulamadik; ne cocuklar olarak ne aile olarak.

Bir ebeveyn degilim ama cok rastladim bu durumlara. Kendimde dahil. Cevremde de cok ornegi rastlanan bir durum. Oyle arkadaslarim var ki ailesinin yaninda kiz arkadasiyla konusmaz halde. Oyle de arkadaslarim var ki ailesi birakmis sokaga ''sokakta ogrensin her seyi'' diyor. Hatta bir veli toplantisina gittigimde ogretmen, ''Cocugunuz boyle boyle, nasil bir yetistirmedir bu'' dediginde veliye; veli ''Biz sokaga biraktik hocam, her seyi orda ogrensin diye'' cevap vermisti. Hayretler icerisinde o toplantiyi terketmistim. Aslinda neden bu kadar ulke olarak ilerleyemememizin sebebi baslica cocuk egitimi. Cogu insan da ailesinden goremedigi icin cocuklarina verir bu eksikligi ve nesilden nesile boyle buyuruz.

Hicbir zaman modern bir kultur yapisina sahip olamadik ne kadar yuzyil degisse de. Herkes cocuk yapmak kolay dedikce, boy boy cocuk yapar oldu ama yetistirmesini kimse dusunmedi. Hep bir yerlerde tikandik bir yerlerde eksik kaldik. Cogu cocugun kendi basina buyuyup etrafini ornek aldigini bile bilmiyoruz. Halbuki bu aci bir gercek. Esirgeme kurumlarinda, sokaklarda, uvey anne elinde yetisen her cocuk hep eksiktir. Hicbir zaman da tamamlanamaz hale gelir. Evlenip, karisi onu tamamlasa da, bir seyleri yeni bastan ona asina etmeye calissa da hep eksiktir. Anne sevgisinden, baba sevgisinden, arkadas sevgisinden, en onemlisi dunyaya, cevreye olan sevgisinden hep birer eksikligi vardir. Uvey annenin bu davranisi bile onun cocuklugundan kalan bir eksiktir. Hangi kadin sevmez ki cocuklari yoksa?..

Kimi cocuklarda ailesi yaninda varken eksiktir. Sevgiden eksik. Ne zaman cocuk buyur delikanli ya da genc kiz olur, tum buyumekle ilgili sorunlari biter; o zaman baba baba olur anne de anne. O kadar aci bir durum ki, belki de bosanmalarin tek sebebi budur. Insanlar cocuklugundaki eksiklikleri birbirlerine yansitarak anlasamaz hale gelirler. Belki de, kimbilebilir ki... Sebep ararsak her seyin sebebi bence buna bagli. Herkes yoksa bir sekilde yillarini devirip belli bir yere geliyor. Ama nasil geldigi onemli. Zaten bir yastan sonra da icindeki o yasin heveslikleri kalmiyor insanda. 18 yasindaki heveslerin 22'ye geldiginde yok oluyor. Ve sen yasayamamis olarak deviriyorsun yillari. Esiklik, eksiklik, eksiklik ... Hep var olan icimizdeki bosluk. Sanal alemde takilmalarimiz, arkadaslarimiza verdigimiz deger, ask varsa ona verdigimiz deger aileden daha buyuk oluyor. Insanlarin birbirine kazik atmasinin sebebi de bundan doguyor. Fazla deger, fazla ilgi her insani boguyor, ailesinden gormedikleri icin. Her sey nasil birbirine bagli ise doga da, bu da bunun gibi bir sey. O eksiklik tum hayatimiza sebep oluyor.

Bu yuzden hicbir zaman ortasini bulamadik cocuklarimiza verecegimiz degerin. Ya cok bunalttik, ya da cok serbest biraktik. Aslinda bizde bilmiyorduk ortasi nasil oldugunu. Cunku hepimizin icinde vardi birer eksiklik ya da fazlalik..

Sevgiyle

rojdda
rojda002@gmail.com