Bir masal

Bir insanın hayatta yapacak hiçbir şeyi kalmazsa ne olur? Daha doğrusu hiçbir şeyden zevk almıyorsa artık…Kolunu bile kıpırdatacak hali yoksa.. Giyinecek, saçını tarayacak hatta yemek yiyecek enerjisi dahi kalmamışsa.. Ne olur? Ölür değil mi? Ama ya, ölemiyorsa…

Çocuğunun varlığının bahanesinin arkasına sığınıyor ve ölmeyi bile beceremiyorsa…

Tüm insanlar yaşamı boyunca tek bir şeyin arkasında koşarlar: Sevginin... sevilebilmeyi arzularlar tüm yaptıklarıyla… Kariyer, para hırsının, sanat aşkının hatta anne baba olmanın bile ardında hep bu istek vardır: sevilmek…

Bu istekle evlenirsiniz. Bu arzu sizi prangalara mahkum eder... en soğuk olanımız bile, en güçlü görünenimiz de dahil olmak üzere hep bunun peşindedirler… Hele de çocukluğunuz sevgi yoksulluğu içinde geçmiş ise daha bir dilenirsiniz sağdan soldan...

Sonra bir bakarsınız ki, sevgi hiç yakınınıza uğramamış... Kocanız sevmemiş sizi. Belki anneniz de... Sevmeyi bilmeden vermişsiniz çünkü… Verdiğiniz her şey bir fedakarlık olmaktan öteye gidememiş bu yüzden. Yine bu yüzden sevilmemişsiniz. Kandırmışsınız kendinizi… Bunu parasızlığınıza bağlamışsınız bazen. Paralı olduğunuzda ise yine sevilmediğinizi görmüşsünüz. Kariyer demişsiniz. Güzellik sanmışsınız bazen de sebebini... Hepsini elde ettiğinizde yine o boşluk kaybolmamış... Yıllar yılları kovalamış böyle…

Bir gün ne olduysa, içinizdeki o minik çocuğu görmüşsünüz. Ezik, sevgisizlikten eciş bücüş o kızı… Sorunun o miniğin aç, kirli ve bakımsız bir şekilde orda kalmasından kaynaklandığını düşünmüşsünüz. Sarmak istemişsiniz onu, kucaklamak… Uzatmışsınız kollarınızı ama kucaklayamamışsınız... Çirkinliği ve vahşiliği tiksindirip korkutmuş sizi. O an görmüşsünüz ki, o küçük kızı çok daha derinlere karanlıklara göndermişsiniz. Hiç çıkmamacasına…

Kendiniz, geri dönmek istediğinizde içinizden, tüm yolların kapanmış olduğunu fark etmişsiniz... Artık siz ne oraya aitmişsiniz ne dış dünyaya… Kalakalmışınız... Artık ölemezmişsiniz de…