Bir öğretmenin intiharı

Bayram bitti.

Bayramın tatil olması dışında bir anlamı yoktu aslında.

“Tatil” kelimesi de anlamsız bir kavram benim (bizim) için. Boş boş oturmak tatilse, tatilin kralını öğretmenler yapıyor. Yaz tatilleri başladığında öğretmenlere, “tatil primi” verilmeli. Belki tatile çıkanlar olur. Çoğu da çıkmaz bana göre, biriken borçlarını öder bu parayla.

Böyle bir prim beklemesi hayaldir öğretmenlerin. Zira tatil başladığında, öğretmenlerin ek dersleri kesilir. Bir çıplak maaşla ne yapsın öğretmen? Çocuğunun okul masrafı bitmemiştir. İki çocuk okutan bir öğretmen varsa, işi hepten zordur.

En iyi tatil; eğer herhangi bir köyde evi varsa öğretmenin, (ana baba evi de olur) gidip köyünde sineklenecek. Varsa bir çadırı, ataları gibi bir çadır kuracak deniz kenarına. Alt yapısı olmayan bir ortamda, yaptığı her hareket, tatil olacak. Tarih ve kültür gezilerini televizyonlarda, belgesellerde izleyecek.

Mesela ben hiç tatil yapmadım. Bir yıldızlı otelde bile kalmadım. Şu bu…

Özgürüm ben.

Bütün denizler benim!

İtalya’dayım şimdi(!)

*

Bayram bitti. Kös kös okula geldim.

Bir telefon geldi. ”Okulunuz öğretmeni…  intihar etmiş, haberiniz var mı?”

!!!

Neden?

Bu sorunun cevabı çok derin.

İki çocuğu var öğretmenin. İkisi de yükseköğrenim görmekte. Maaşı pay ediyormuş ikiye. Yetmiyormuş. Borçlarını sezdirmiş akrabalarına. Askıda kalmış sözleri. Derdine derman bulamamış.

Öğretmenin evi var. Arabası var iyi kötü.

Eeee maaşta var.

Niye intihar edersin be adam?

Öğretmene soracağım da, gitti öbür tarafa!

Saat dörtte çıkmış evden. Eşine, ”abime gidiyorum. Abim çağırdı” demiş. Abisinin evine varmış.  Babasının evini dolaşmış. Bütün ışıkları açmış. Eşi, telefonla eşinin yanında tüfek olduğunu söylemiş, abisine. Öğretmen evden çıkmış. Tarlasının kapısına varmış. İnmiş arabadan. Tarlanın kapısında, dayamış çenesine tüfeği. Çekmiş tetiği. “Gümmmmmmm!”

Bitmiş her şey.

Ne çocukların borcu…

Ne kredi kartları…

Ne geçim sıkıntısı…

Ne taksit…

Bitmiş her şey.

Taksit taksit yaşanan hayat, peşin gitmiş öbür tarafa.

*

Bilemiyoruz, başka nesi vardı bu öğretmenin. Canına kıyacak kadar, önemli olan sorunları neydi?

Yaşadığımız yerde, gördüğümüz bir intihar olayı bizleri üzüyor.

Öğretmenlerin intihar etmesi, kötü bir şey.

Sinirlerimizi bu kadar yıpratan nedenleri, niye çözemeyiz insan olarak, toplum olarak…

Hep sonradan, “keşkelere” sığınırız.

Polisler intihar eder.

Öğretmenler gider.

Zengin birisi, öldürür çoluğunu çocuğunu sonra kendisini.

Fakir sallandırır, borçla aldığı ipte kendini.

Herkesin derdi başka başka.

Bu toplum, içinde yaşadığımız toplum, bakakalır gidenlerin ardından.

Bir kaç gün sonra, her şey unutulur.

İntihar olaylarının yaşandığı ülkelerin, başındadır bizim ülkemiz.

*

Bayram sonrası, bir öğretmenin ölümünü gördük.

İtalya’ya tatile gitmiştim. Yarıda kesip tatilimi, dönüverdim Çanakkale’ye(!)

Cenazeye bari katılıp gözyaşı dökelim. İtalyan güneş gözlüklerimin ardında, gözyaşlarımda görülmez ama…

Ağlamadı demesinler.

Değil mi ya!