Bir ömrün kitabını, aldın yabana verdin...

(1) Can Kırıkları…

Mâdem ki bana geldin, mesafeler aşarak…
Değil mi bizi gördün, cândan kucaklaşarak…
Peki, sitemin niye; sana sevindim diye…
Neden beni incittin, ândan uzaklaşarak…

Yoksa!..
Yoksa sen şu yürekle, oynamaya mı geldin?..

Oysa, dost değil miydin, benliğe kapı açan;
Hayat sayfalarına canından ışık saçan?
Keşke hiç görmeseydi, gözlerim bu tufanı
Sanki kalan ömrümü, aldın yabana verdin!..

Dilim hiç varmasa da;
Her ân kanatacağım, bu susmayan dilimi!
Yüreğim acısa da!
Artık sılaya mahkûm, canla yaşatacağım;
Yaza hasret elimi…

Meçhûle çivilenen, bir soru kıvranacak,
Ömür yapraklarında…
Kulağı sağır eden, bilmece çınlayacak,
Hiçlik pervazlarında…
…

(2)Hiçlik pervazlarından can kırıklarına…

Her gün pencerelerden,
Kızıl ufuğa koşan, rüzgârlar uçuşacak
Can çekişen ruhlarda…

Nehre küsmüş rüyâyla,
Güneş secde ederken, yüzü solmuş akşama!
Cevap verecek misin!
Kaybolduğun çizgiden, hâlâ gülümseyerek,
Yürekteki soruma?..

Cevap verecek misin?
“ Ben mi sana can verdim; Candaki ben mi sendin?.. ”
Yoksa!
Yoksa, küsecek misin?..

Ben…
Vedâ etmeyeceğim, yanan fotoğrafına!
Varlığımla sarıldım, kanayan kitabına…
Asla şüphe duyma ki, hiçbir eli değdirmem
Şu can kırıklarına…

Sen…
Cevap verecek misin, benliğin sorusuna!
“Ben mi  bizi cân bildim; biz miydik cânda, yoksa!..”
Sakın dönüp de bakma, hiçbir cevabın yoksa…
Can hiç yaşar mı sandın, cevabı sende yoksa!
Yoksa!..
Yoksa,  gülecek misin?..

...

Yegâh Elif Mirzâde