Bir şarkı...

Yine o şarkıyı dinliyorum. Notalardan akan hayatım, sessizliğin içinde akan… Ruhum… Piyanoyu çalan parmaklar değil, kader... Bu şarkıyı ne zaman dinlesem; ne kadar uzak olsam da yıllara, içim başka oluyor. Her şey yeniden... Acıtmıyor sevdan beni, acıtamaz bir daha asla. Perdenin arasından gülümsüyor güneş…Bilirsin nereye otursam güneş değer gözlerime… Bu sefer yerimi değiştirmeyeceğim. Evet… Güneş, bekliyorum dokun kaderime, korkmuyorum!Cesaret diye yazmıyor kalemim, doyum tokum cesaretim ben bu sıralar… Malkoçoğlu gibi ortalardayım. Bunu ispatlamadım mı sence?

Bir hüzün akıyor gecenin içine doğruluyor kelimelerim... Sus diyorum. Susuyor…

Yollardayım, durdurmasın kimse, engel olmasın!…Ellerim ceplerimde çilemi doldurmanın sevinci ile dirilir ümitlerim, hayatımın şehrinde… Buz kesiyor tenim yalnızlığa, karalar bağlıyor… Geceler fısıldıyor kıraç yalnızlıkları kulağıma… Can veriyor canıma umudun dehlizleri… Kırılmanın sesini duyuyorum uzaktan…
Artık çok geç…