Bir Şiiriniz Olsun, Umudun Ellerinden Tutan

Koltuğunun altında, adı: Sus/adı olan bir kitap göreceğiniz, Nevroz Serhat Odabaşı isminde bir şairle çok yakın bir zamanda tanışacaksınız. Daha önce bu ismi duymamış olabilirsiniz, mümkündür, işin güzel tarafı bundan sonra çok duyacağınız, şiirlerini okuyacağınız ve kitabını birbirinize hediye edeceğiniz olmasıdır. Ben tanıştım, yüreği güçlü, dostluğu insana güven veriyordu. Müsaade ederseniz, şimdi, o güzel yürekli şairi, dahası şiirlerini sizlere anlatacağım:

Toplumsal bir duyarlılığa sahiptir Nevroz Serhat Odabaşı’nın yüreği. İnsana dair ne çok renk varsa O’nun mısralarında imgeleniyor. Şair Anadolu’yu baştanbaşa geziyor, mısra mısra dokunuyor her bir köşesine. Avnik Kalesi’nden haykırıyor, kışın çetinliğini. Çepeçevre dağlarla kuşatılı köylerin karın beyazına, soğuğuna ve kimsesizliğe teslim oluşlarını. Erzurum’u geride bırakarak, Diyarbekir’e uzanıyor. Dicle’nin yakamozlarında, bazalt taşlı surları seyrediyor. Konya’dan yükselen çığlığa kulaklarını tıkamıyor, Ayaz Bebeğin toprağına döküyor gözyaşlarını. Öfkesi bir nehir gibi akıyor, sonra gidip Ege’nin Menderes’inde duruluyor. Lakin serüveni bitmiyor, umudun savunucu bir yürekle sevginin ellerinden tutuyor.

“Hep denedin, hep yenildin. Olsun. Bir daha dene, bir daha yenil. Daha iyi yenil.” diye onlarca yıl öncesinden seslenen Samuel Beckett’e, Umut adlı şiirinde,

“Gözleriydi yüreğinin izdüşümü/

Hep gülerdi/

adı neydi/

Belki umut/ Belki nisan/ Belki insan.

Ellerindeki çatlaklardı/

Hayata direnişine kanıt/

adı neydi/

Belki yağmur/ Belki bulut/ Belki umut.” diyerek, insanoğlunu yaşama kopmaz bağlarla tutunduran, en güzel renk olan umut(lu) dizeleriyle selam gönderiyor.

Şair, Sus/adı’nda, imgeye dayanmayı ihmal etmeden, okuyucuya bir öyküsü olan dizeler sunuyor. Neredeyse her şiirin bir öyküsü var, diyebilirim. Ayrıca, şiirlerin tamamına yakını biçim açısından müzikle iç içe olup, kelimeler, fonda bir ezgiyle birleşerek mısralara dönüşüyor. Öyle ki notaların dize ile kardeşliği, Aşk şiirinde kendini ritim tutacak şekilde hissettiriyor:

 “Dicle’nin kenarında benden kalma yarpuzlar/ bilirsin ne hoş kokarlar/ surlarda yankılanırken yüreğimiz/ saçlarının arasına yarpuz takar/ Dicle’den surlara akar/ surlardan suretimize bakardık.”

Şiirlerde belirgin duygular olarak karşımıza çıkan yalnızlık, bir başınalık ve çaresizlik; insanı umutsuzluğa sürüklemiyor, aksine okuyucunun salt bakmasını değil, görmesini sağlıyor. Görebilen okuyucunun yüreği böylece iyimser bakıyor, geleceğin aydınlık günlerine. Misal, Yalnızlık şiirinde, “Mülteci sevdalar vurgun yapıyor anlara/ notaları dağınık bir bakış/ savruluyor yalnızlığa.” derken, Gitme şiirinde, sevgiliye seslenirken “Gitme, üşütme bu kenti.” diyecek kadar da sadıktır sevdasına. Yine de sevgili vefasızdır, çekip gider ve yaşanan hasretliktir artık, özlemdir mısralara aktarılan. Hayat şiirinde, “Gece günün çekiminde/ yalnızlık düşüyor Söke’nin mendereslerine/ kıvrım kıvrım acıtarak/ uzuyor/ denizine kavuşamamışlığın özlemiyle.”

Nihayet öfkeleniyor şair, kabarıyor adalet için çırpınan yüreği. Duruyor yoksulluğun önünde ve tükürüyor çaresizliğin yüzüne. Konya’da, camsız pencereli evinde soğuktan ölen Ayaz bebeğin sessizliğini duyuruyor merhametsiz kalplere:

“Doğdun/ kırk günlüktün/ kerpiç evinin camsız penceresinde/ hissettin dışarıda gezinen adını. İblisin kollarında dolarla arınmaya çalışanlara/ dünyayı kirleten bedenlere/ fısıldadın adını/ kasım’ın yirmi dördünde/ “Ben kirletemeyeceğiniz Ayaz…”

İşte böyle, sevgili kitap dostları ve özelikle şiir severler. Yeni bir şair Nevroz Serhat Odabaşı, keşfedilmeyi bekleyen… Yepyeni şiirler; fırından henüz çıkmış sıcak ekmek gibi, kokusu baş döndüren… Peşinen söyleyeyim, ben o taze ekmekten afiyetle yedim, tadı damağımda kaldı… Gerisi size kalmış…