Bir yaz akşamı

Karanlık çöktüğü ilk saatlerdi. Yıldızların bir kaçı belirmiş, birazdan hepsi birden yerlerini alacaklar... Ufuk çizgisinin hemen üzerinde ki ay, kocaman ve yusyuvarlak .

Plajda 3-4 saat öncesindeki o korkunç kalabalıktan eser kalmamış. Sanki plaj kalabalıktan sıkılmış , yalnızlığın keyfini sürüyordu.

Hava karardıkça denizin rengi de kararıyor ve ay bir basamak daha gök yüzüne yaklaşıyordu.

Yalnızlığa ortak olmak için plaja indim. Kumların üzerine oturdum. Sessizliği sesini dinledim. Oysa o ses, minik dalgaların kıyıda yalpalamasından başka bir ses değildi.

Daha yeni başlarken akşama, bitip gideceğinden korktum.Başlamadan sonu geldi aklıma.

Hep öyle değil midir?

Doyasıya yaşamadan, biteceği gelir aklımıza ve neşemiz kaçar. Telkinler fayda etmez. Kendini ikna edemezsin. Laflar lafta kalır. Yaşanması gerekenler yaşanır.

Mantık aramayız çoğu kez. Zaten mantık da herşeyi çözemez .

Peşi sıra akıp giderken düşünceler bir sivrisineğin ısırması kadar yakındır gerçek.Neden ve nasılları bir kenara bırakıp tekrar ortamın içinde bulursun kendini.

Ama bu sefer kan emici sivrisinekler her yanını yemiş şişirmiştir.

Fotoğraf:Hakan Bahar (http://www.fotokritik.com/)