Bir yürek hikâyesi...

"Et çok buralarda" diyor... Etin her cinsi var da, yürek yok". Kendi kendine konuşur gibi ... "İki yürek olmalı... Bende bir tane var, iki olmalı kiii... İşte o zaman..."

Devam ediyor hayıflanarak "Çok yürek vardı eskiden. Ama nasıl değerlendirilir bilemediklerinden, artık kimse kimseye yüreğini vermiyor. Oysa ikisi bir arada olmalı..."

Susup... Sadece dinliyorum.

"Bıçak kullanılmaz yürekte... Kanatılmaz, hırpalanmaz. Usulca alırsın "us"una... Dokunmaya kıyamadan "duygu" ateşine koyarsın. İçine hasret, kavuşma, paylaşım... Hepsinden kararı kadar katarsın".

"Sonra" diyorum. "Ne olacak sonunda?"

"Aşk olacak"... Yakıcı bir sevda olacak" diyor.

Anlıyorum...

Sonra umarsızca soruyor "Bende bir yürek var... Sende?.."

Özenle sakladığım yerden çıkartıp... Gösteriyorum.

Hemen ellerini uzatıyor... Bakıyorum uzanan ellerine, kıskançlık dolu. "Bırak avuçlarıma yüreğini" diyor.

Bir kıskançlıklara bakıyorum... Bir yüzüne...

Kararsız kalıyorum...

Bir anlık kararsızlığımı "kendince yorumluyor".

"Sen zaten..." diyor... "Ben" diye başlayan cümleler kuruyor... Yargılıyor. Yargısız infazlar yapıyor.

Anlatmaya çalışıyorum korkularımı... Anlamıyor.

Şaşırıyorum...

Üzülüyorum...

Kırılıyorum.

Daha "yüreğim olduğunu öğrenir öğrenmez" yaşananlar korkutuyor beni...

Kapatıyorum avuçlarımı...

Artık... Yüreğim görünmüyor.

O'nu kendisiyle başbaşa bırakıp...

Dönüp arkamı...

Gidiyorum.

Bir gün...

"Güven ve saygı"nın olmazsa olmaz olduğunu...

"Ben" değil "Biz" demeyi bilenin avuçlarına bırakana kadar...

Yüreğimi saklıyorum.