Zaman

Zaman; geçmiş her bir anına yandığım.. Geleceği dakikalara umutla baktığım, o, her acının çaresi, her yaranın ilacı, her umudun sevinç kıpırtısı yürekte.. Zaman zaman acımasız, bazen mutluluk verici, su gibi akıp giden mefhum..

Durdurmak imkansız, geçip gitmesine içi elvermiyor insanın. Öyle kıymetlisin ki.. Keşke bilinse o yüce değerin.. Bilse insanlar vaktinde zamanla ellerinden alıp götürdüklerini, bu kadar hoyrat olmazlardı sana da, dolayısıyla yitirdiklerine de.

Sen, son sürat akıp giderken hayatlarımızdan iyi ya da kötü, hüzünlü ya da mutlu, acı ya da tatlı, bekleyişte ya da gidişlerde kim dönüpte arkasına bir kez olsun bakıyor tik taklarına? Yitirdiği güzelliklere neden bir kez olsun durupta şöyle bir bakmıyor insanlar, neden engel olmaya çalışmıyor o yitirişlere? Seninle başedemeyeceklerini düşündükleri için mi, gerçekten sana rağmen yitirdiklerine kıymet vermeyişlerinden mi, yoksa kendilerini çoktan yoksaymayı öğrendikleri için mi? Ya sonra durumu farkettiklerinde sen birhayli yol almışken, pişmanlıkları ve sana yakarışları.. Neden zamanında bilinmiyor değerler de aynaya baktıklarında gördükleri kırışmış siluetlerle yüzleştikleri an anlayıveriyorlar sana nasılda umarsız davrandıklarını, içinde barındırdığın hayatları onlardan çekip aldığını ve birdaha geri vermemecesine yüzlerine yapıştırdığın o gerçeği, neden sen henüz onlardan gitmemişken kavrayamıyorlar..

Sevdiğimiz her şeye sahip çıkıp kıymetini bilsek keşke zamanında. Sevildiğimiz her insana varoldukları ve bize hissettirdikleri güzel duygular için teşekkür etsek.. Onları eskimiş eşyalar gibi tozlu tavan aralarına bırakmasak.. Öyle bir geçer zaman ki, bi gün dönüp baktığımızda sonsuza dek çok geç olabilir..