Birlik Apartmanı’nın önünde ağladım

Zuzu, Mo ve Safiye. Bu çılgın üçlü, her hafta renk ve boy değiştiren saçlarıyla tanınırdı üniversite yıllarında. “Loreal’in kızları” lakabını bile kazanmışlardı zamanla. Üniversite yıllarında birinin saçları ateş kızılı, diğerinin küllü sarı, bir diğerinin de bebek saçı sarısı saçları bir uzar, bir kısalır, pek bir keyifle dalgalanırdı. Bütün hayatları üniversite sıraları da değildi; yemyeşil çimenli bahçeyi, tıp kantini diğer her şeye tercih ederlerdi. En çok, sabahın erken saatlerinde okula gidip, tıp kantininde kahvaltı edip, hiçbir derse girmeden eve dönmeyi severlerdi. Öğlen olunca da Kırıntı’ya uçmayı tabii ki…

Bu üç arkadaşın hayatının çok büyük bir kısmı, yandaki apartman dairesinde geçti. Safiye ismini alan bendeniz, sabahları erkenden kalkmayı en beceremeyen insandım. En hızlımız Mo’ydu. Mo, bana her sabah mutlu kalktığım için de ayrı bir gıcıktı. “Aman ya, böyle de uyanılır mı?” diye başlardı sabah sabah sövmeye. Safiyesi de (şahsen ben) “Ne var bunda, mutlu kalkmakta mı yasak?” diye mızırdanırdım. Zuzu’muz ise uykulu gözlerine kalem çekmekle, kepekli (her daim diyettedir, dal gibidir, deli eder bizi:) tostları hazırlamakla meşgul olurdu.

Birlik Apartmanı demek bizim de birliğimiz, beraberliğimiz demekti. Her gelen evine yeni arkadaşını aldı, gidince eşyaları ile birlikte diğerine bıraktı ve anılarımız bu şekilde hep yaşadı. Bir şekilde anılarımızı yaşatmayı tercih ettik.

Dün öğle saatlerinde ise bir iş için gittiğim Suadiye’de, Oyak Bank’ın tam yanından geçerken çardakta oturur, Bengü teyzeye uğrarım, diye umutlanırken hazin gerçekle karşılaştım. Yıllara meydan okuyan Birlik Apartmanı’nın yerinde yeller esiyor, buldozerler çalışıyor, beton dökme işlemi gerçekleşiyordu. Ve havalı, tavalı (pek bir şıkıdım halde-siyah pardesü, minicik bir etek ve siyah çizmelerle Matrix tadındaydım) dolaşan kızın bir anda ağzı açık kaldı, dondu, kırmızılı "Girilmez" işaretinin altından haşimle girip birden kaldırımda durdu. Önce yeni inşaanın, Birlik Apartmanı'nın yandaki kardeş apartmanı olduğuna kendime inandırarak baktım, sonra dayanamadım sordum: "Birlik Apartmanı yandaki apartman, değil mi?"

Hiç ses çıkmaz diye düşünürken, işçi adam şaşkınlığımı anlamayan gözlerle karşılık verdi: "Birlik apartmanını yıktık, yerine kocaman, karşınızda gördüğünüz bu binayı dikiyoruz!" Bu cümle öyle içime oturdu ki, apartmanın karşısındaki yasaklı kaldırıma oturdum, gözlerim doldu, sustum ve sadece algılamaya çalıştım.

Anılarımıza beton dökülmesi içimi acıttı. Çünkü; karlı, güneşli havalarda uyumalarımız, mezuniyet, askere uğurlama, aşklarımıza veda etmelerimiz, yeni aşklara yelken açmalarımız, en yakın spor salonuna sırf makara kukaraya gitmelerimiz, geceleri korka korka Taksim’den dönmelerimiz, Cadde'ye kahkahalar atarak inmelerimiz, DVD’ciden film bakmalarımız, Mo’nun yaptığı harika körü soslu tavukları hüpletmelerimiz, pazar sabahları yaptığımız uzunnnn kahvaltılarımız, sucuklu yumurtalı pek muhteşem anlarımız, birimizden birini yurtdışına uğurlamalarımız, mezuniyet gecesi için eve ünlülerin makyözünü getirmemiz, delifişek fotolar çektirmemiz sanki yerle bir oldu, Birlik Apartmanı ile gömüldü bir yerlere…

O kadar içim acıdı, o kadar tuhaf oldum ki, halime anlam veremeyen işçinin yanına çömeldim; olmayan çardağı, otopark yerini, Bengü teyzenin biz okula giderken el sallamasını aradım.

Ve şunu anladım: İnsan, anılarının geçtiği yerlerin, mekanların sonsuzluğa erişmesini arzuluyor. Bu, bencillik midir, nedir, bilemem ama anılarının geçtiği sokaklar, evler, apartmanlar, oradan uzak olsa bile var olsun istiyor. Bir gün, o anlara geri dönmenin, "biz geldik, hadi geçmişimize dönelim," demeyi varlıklarını bilmek imkanlı kılıyor sanki.