Biz dört kişiydik

Hepimiz o soğuk, kapısı demirden olan odada demir ranzaların üzerine oturmuş yaşar 'ın 'ağlamaktan kurudu gözlerim' adlı parçasını dinliyorduk. Hepimiz ağlıyorduk...

Yeni tanışmıştık odada sessizlik ve soğuk hakimdi ve hepimiz aynı şeyi düşünüyorduk :geride bıraktıklarımızı...
Birbirimize baktık ;geride bıraktıklarımız ve karşılaştıklarımız dedik;Biz dört kişiydik, o gece bakışlarımızla ve kalplerimizle birbirimize bağlandık. Gün geldi bedenlerimiz birbirinden ayrıldı ama kalplerimiz hala birbirine bağlıydı. Hayatlarımız bu küçük kasabada kesişmişti.Bir gün tekrar kesişmesini diledik bakışlarımızla...

Güzel , kötü , mutlu, mutsuz tüm yaşananları paylaşmayı öğrendik, birimiz ağlarken hepimiz oturup ağladık, sıcağı soğuğu paylaştık, açlığı paylaştık, sır saklamayı ve canımızı yakan sırları paylaşmayı öğrendik... yardımlaşmayı, dahası dayanışmayı öğrendik...

Son gün , unutmuyorum hiç ;herkes okul bahçesinde biryerlere dağılmış bir okadar yakın bir o kadar uzak düşünceliyiz son gün... bu gün son gün belki birdaha hiçkimse birbirini görmeyecek; insanların yüzlerinden şunları okudum; kötüler ; affedin bizi der gibiydiler iyiler; bu kadar üzüldüğüne yıprandığına değermiydi der gibiydiler ; arkamı dönüp son kez herkese sarılsam mı yoksa hiç affetmesem mi diye düşündüm .

İşte hayatta bir şey daha öğrenmiştim ; yürü kızım arkana bakma;hayatın bu noktasında katı olmayı öğrendim affetmek için çok geçti .

Kasabadan ayrılma günü geldi şimdi burada geride bıraktıklarımız için baktık birbirimize ve yeni kesişen hayatlara doğru kaybolduk güneşin batışıyla.......

Biz dört kişiydik
Ayla, Ebru , Güneş ve Ben