Biz Küçükken mutluyduk...

Hani küçükken delicesine istediğim annemin makyaj malzemeleri ile makyaj yapabilmeyi şimdi kardeşim benimkiler için arzuluyor. Fakat o bilmiyor, büyüyünce sıkılacağını…

Küçük heyecanlar arzu etmek vardı eskiden. Annemin kıyafet dolabının içinde kendimi kaybetmek, topuklu ayakkabıları ile evi turlamak, nihayet aynaya bakınca palyaçoya dönmüş suratıma bakıp delicesine gülmek…

Küçük şeyler vardı eskiden beklentiler bile küçüktü…En büyük kural uslu durmaktı, hiç uymadık. Şimdi hayatımızda çok kural var onlara uyalım diye çaba harcarken kendimizi kaybediyoruz. Biliyoruz, kurallarla yaşıyoruz. “Cümlenin sonuna ‘nokta’ konur.” Daha rahat yaşayabilmek için zincirleri kırmamız yasak.

Biz küçükken ağlayan suratımıza aynadan bakıp delicesine gülerken mutluyduk…