Bizler Binaları, Anılarımızı ve Ailelerimizi yıkıyoruz.

Uzun zamandır evimizde bir harekettir gidiyor. Nihayet yarın herşey bitecek. Gerçi daha tam bitmeyecek ama en azından bir kısmı bitecek. Dediğim gibi uzun zamandır evde, koridorlarda dahi kolilere, kutulara, hurçlara çarpmadan yürümek imkansız.

Yarın 1969 yılından bu yana önce annemle babamın oturdukları ve annemle babamın vefat ettikleri.19 yıldır da ben, eşim ve çocuklarımın oturduğumuz evden çıkıyoruz. Anlayacağınız 43 yıldır ailemize ait olan bu evde bu gece son gecemiz. Biraz şarkı sözü gibi oldu ama bu olay beni ve 46 yıllık hayat arkadaşımı çok etkilemiş durumda.

Her bir santiminde binlerce anımızın olduğu, perdelerini bazı gün ağlayarak, bazı gün neşe içinde açtığımız, ailemin kaybettiğim fertlerinin anılarını her yerinde gördüğüm evimde bu gece son gecemiz.

Şimdi soracaksınız. Neden evinizi bırakıp gidiyorsunuz. 43 Yıllık evimiz de yakında artan rant değerleri sebebiyle inşaat olayına girecek ve yıkılacak. Ama biz daha yıkılma aşamasına gelmeden  evimizi bırakıp gidiyoruz. Sanıyorum ki evimiz yıkılırken bu sokaktan geçemem. Sanki ev değil benim anılarım yıkılıyormuş gibi gelecek bana.

Bugün evin, ailenin, anıların ne denli önemli olduğunu bir kez daha anladım. Büyük kızımın bir sözü var. Kendimi bu evde anneannemim berjerinde oturuken, onun avizesi altında kitap okurken, dedemin duvar saati ile zamanı tesbit ederken  soylu hissediyorum .Onlar benim soyum diyordu.

Paris'te geçirdiğim yıllarda binaların önünden geçerken giriş kapılarının yanına yazılmış inşa tarihleri ve mimarlarının isimlerini gıpta ile seyrederdim. 1669 yılında inşa edilmiş bir bina aslanlar gibi günümüzde dimdik ayakta duruyordu. Tabii geçen yılların ondaki tahribatını önlemek ve günümüz binalarının modern yaşam şartlarına uydurmak için epey revizyon geçirmişlerdi.

Bizler ise sadece yıkıyoruz, hem binaları, hem de anılarımızı, ailelerimizi.

Çok mu duygusalım bugün nedir.