Bu son olsun!

Ulan ne tutarsız bi adamım ben ya..

Dedim ki kendi kendime artık hiç bir şey yazmıcam.

ne bi kelime

ne bi cümle

ne de..

ne de bir şiir

zaten onu da beceremiyorum ki

yazsam ne sanki

bir elimde resmin, bir elimde kalem,önümde de kağıt..

karalıyorum bir şeyler ama tatmin olamıyorum.

en ufak tasvir edemiyorum seni

tamam...

tamam işte bu güzel oldu diyorum

sol elime baktığımda tebessümünle karşılaşıyorum.

kelimelerse hiç kalıyor seni anlatmaya..

hemen buruşturup fırlatıyorum.

nası bi ten ki o?

nası bi gülüş ki o?

nası bi koku o yaa..

butun duyu organlarım duygusuzlaşıyo

beceremiyorum işte seni yazmayı

beceremiyorum işte seni betimlemeyi

ve bazen çok istiyorum yazmak seni

çünkü her harfte sen varsın

ve bir bütün oluyosun

suretin beliriyo ıslanmış kağıdımın üzerinde..

ama artık hiçbirşey yazmayacağım sözverdim

seni mabedime.

seni kutsalıma

seni en derinime gömmek istiyorum

evet gömmek istiyorum

bak demedim ki unutmak istiyorum

bak demedim ki sevmemek istiyorum

çünkü kendimi kandırmayı beceremem

amaaaan işte bundandır yazmak istememem

hem beceremiyorum

hem de..

hemde ağlamak istemiyorum artık yazarak

bi karar verdim ve artık YAZMAYACAĞIM

tam da şimdi bırakıyodum ki kağıdı kalemi ve resmini

ne göreyim bide?

YAZMAYACAĞIM YAZMAYACAĞIM dedim.

yine yazdım işte

ne acı!

ne acı değil mi...