Bu topraklar; Bozdağ

Dünyanın pek çok yerine gittim. Çoğunlukla gezi amaçlı. Doğusundan batısına, güneyinden kuzeyine. O pek meşhur olanlara da, adı sanı duyulmayanlara da. Soyadımda var Gezgin’lik, uymak gerek.

Önce dış ülkelere ağırlık verdim, sonrasında da ülkemize. Özellikle son 5 yılım içeride geçti. Gördüm ki, dışarıda her ne varsa, bu topraklarda da var. Hatta daha çoğu var. Sadece bunun biz farkında değiliz. Nedense hep dışarıda olan bize daha güzel, daha cazip.

Geçenlerde Ödemiş’e gittim arkadaşlarımla. Bir çay bahçesinde mola verdik. Bize hizmet eden genç kıza “ Ne kadar şanslısınız, ne güzel bir yerde yaşıyorsunuz” dedik. Bu sözler dökülünce dilimizden, genç kızın gözleri şaşkınlıkla açıldı” neresi güzel buranın “ dedi “ gidilecek hiç bir yeri yok ki” Hele de İstanbul’dan geldiğimizi öğrenince, deli bunlar edasıyla baktı çayları tepsiye dizerken.

Oysa bizim programımız, Bozdağ’a gitmekti o gün.  Öncesinde Birgi’ye uğradık. Kendine özgü evleri, seni içine alan sokakları, özellikleri ile hayranlık uyandıran Ulu Camii ile renk kattı gezimize. Bozdağ’a gelince; Yeşil alabildiğine, ağaçları gani. Çam kokusu ise doyumsuz. Oksijeni, içine çektikçe çekesin geliyor. Temiz, saf. Döner Otel’de konakladık. Yediğimiz yemek başka lezizdi. Hele ki dağda yetişen patates ve brokolinin tadına doyum olmadı.  Aşağıda 34 derece iken hava dağda 23 dereceydi. Sıcaktan bunalanlar için de bulunmaz nimetti.

Dönüş yolunda ver elini Gölcük dedik. Gizli kalmış bir hazine. Ne İsviçre gölleri, ne Amerika’nın Taho Gölü. Öylesi dingin ve sakin bir yer. İnsanın kalıp, tüm yazılarını orada yazması geliyor. İstemeye istemeye indik dağdan. Tekrar gitmeye ve daha uzun süre kalmaya söz vererek.

Bu yolculuk sonrasında aklıma gelense, bu toprakların daha kimbilir gezip görmediğim ne cevherler gizlediğiydi. Ya da gizlemiyordu da biz gözümüzün önünde apaçık duranı göremiyorduk. Aslında, hep olan da bu değil miydi zaten?

Çimen Erengezgin