BULUTLARIN ÜSTÜNDE

Ben bu dalın ağacıyam

Ne tatlyam ne acıyam

Ben Mevlaya duacıyam

Derdim vardır, inilerim.

Beyaz bir toz bulutuyum şimdi.Savurmakta yelimi rüzgar.Hem hiçlik hem heplik makamında yürümekteyim.O'nu bulana kadar yürümeye devam edeceğim.Bu gece aslında yazmayı hep tasarladığım ama yazmak için kalben derinleşemediğim Yunus'u anlatmak istiyorum.Kalbimin o ufacık odalarında onun nefes alıp verişini hissederek usulcacık yürüyüşünü insanlara sevgiyle bakışını onun o tüm dünyayı kucaklayan halini Yunusta doğayı,doğanın her milimetre karesinde Allah'a dair neler görebildiğini gördüğü şeylerin ondaki derin anlamlarını..13.yy a gidiyorum şimdi.Kanatlarıma bir ateş topu almış yürümüşüm.Ben bir kuşmuşum,Yunus'un kuşu..O kendine her ''Yunus sen bu dünyaya niye geldin?  Hakkı zikretsin dilin dedikçe ben ona cıvıltılarımla incecik cevaplar vermeye çalışırmışım.Onu takip eder gözyaşlarıyla toprağı her suladığında ben de onunla beraber ona ağlarmışım.O Taptuk Emre'nin müridi olarak ormana odun kesmeye gittikçe ben de onun omzunda o yolu gider gelirmişim..13.yy..dile kolay Haçlı seferlerinin ve Moğol istilasının sonucuna bağlı olarak sosyal hayatın iyiden iyiye çetrefil olduğu yıllarda yumuşacık bir kalbe sıcacık bakışlara insanların hasret kaldığı 13.yy. Anadolusunda ne kadar çok barış ve huzura ihtiyaç vardı.Yüreklere merhemsin Yunusum.Çünkü o dönemde Tekkeler öyle bir şifaydı ki,insanlar yaralarına gözyaşlarıyla Allah'ın kanadındaki güvenle sığınarak deva buluyorlardı.İşte o yıllarda dervişlik mükemmel bir makamdı.Bir böceğin ayak sesi karıncanın ağzındaki bir parça ekmek kırıntısı sudaki balık çiçeğin yaprakları ağaçtaki kuş hepsi ama hepsi bir ağızdan Allah'ı anıyor Allah'a çağırıyor.Ve hepsi onun sevgili yanını Yaratılan her şeyde onu bulan yanımızı kurtarıyordu geceden,kurtarıyordu acıdan,kurtarıyordu kötüden.İnsanların birbirinin canına kast ettiği bu dönemde tatlı dilli,yüreğiyle insanları anlayan kendi anlayan birine öyle çok ihtiyaç vardı ki..Yunus insanları severken sevmeyi öğretti Yunus vardı ve biz onda bulmuştuk kendimizi.Ah Yunus,Arapça ve Farsça'nın karşısında Türkçeyi,halkın öz dilini eserlerinde kullanmış bizi bize kendi kelimelerimizle anlatarak bize kendimizi buldurmuş Derviş Yunus..Gelin canlar bir olalım,sevelim sevilelim bu dünya kimseye kalmaz derken..Bu dünyaya her gelen baktı geçti her konan göçtü derken nasıl da dünyadan geçmekte olduğumuzu bu dünyaya çok da ait olmadığımızı anlatıyor.İstemem cennetini bana seni gerek derken,mal da yalan mülk de yalan var biraz da sen oyalan derken,gösteriş budalası çağımıza tam da 13.yydan bir yumruk indiriyor aslında.. bir yumruk yemişiz  gibi sarsıyor bizleri.Öleceğiz ya,öleceğiz toprak olup gideceğiz ya hu dedirdiyor bizlere..Hani bunun ilk sahibi diye sorarken bizleri  düşünmeye sevk ediyor..Düşün diyor,anla beni,anla ben bir kitabım önünde apaçık..yok sayma beni diyor Yunus.. tertemiz Türkçesiyle insan kokuyor satırları..Hayatı zorlaştıran bizmişiz diyor insan Yunus'u okurken ..nasıl da insan insan bakıyor dünyaya..Kelimeleri ne güzel Yunusun..Yumuşacık..sarıp sarmalıyor her yanımızı nasıl da dostluk kokuyor satırlar..Hasetlik,kem gözlülük çirkinlik yalan  söz nasıl da kaçıyor Sevgili Yunustan..bir su damlası gibi tertermiz Yunus..Nasıl da biz..Nasıl da sen ben o...,Derviş Yunus..Bizim Yunus..Vardın mı Bektaş Veli'ye..anlattın mı derdini.. kıtlık alıp başını gitmişken düştün mü yollara...Himmet mi buğday mı? Himmet mi buğday mı, Himmet mi buğday mı?  Ben,sen o mu?  Biz mi...dünya mı evren mi ?  Hayatın bütün güzellikleri bu gece Yunusla yükselsin yüreklerde Yunus'un ezgileri çoğalsın bu gece her kalp bir Yunus olsun..Gel gör beni aşk neyledi? Çiçek eydür derviş baba desin çocuklar.Kalpler bu söz  aşığına bu ,ben uslanmaz ozanım diyen Yunus' a dönüşsün.Saygıyla,sevgiyle rahmetle Bizim Yunusumuz..