Büyümek

Çok garip bir duygu büyümek. Daha önce düşünmeye fazla fırsatım olmamıştı, fakat şuan yeterince farkındayım büyüdüğümün. Bunun nereden mi çıkardım? 8. sınıflar bugünlerde mezun oldu, kep giyme törenleri, balolar… Kim kiminle baloya gidecek, ne giyecek, saçlar nasıl olacak… Onlar için artık bitti, artık ilköğretim değil lise… İşte bu çok garip bir his. Üstelik arkadaşlarından ayrılıyorsun. Benim için henüz bir senelik arkadaş olsalar da, arkadaş arkadaştır. 7. sınıf arkadaşlarımdan, daha doğrusu 8. sınıf arkadaşlarımdan gerçekten çok özleyeceğim kişiler olacak, iyi ki artık yok diyeceklerim olacak, bazılarıyla arkadaşlığımı bozduğu veya onları benden kıskandığı için çok kızdıklarım olacak. Ama olsun ben yine de 8. sınıfın da en az 7. sınıf kadar güzel geçeceğini düşünüyorum. Sonuçta onlarla kısa da olsa bir geçmişin oluyor. Bu geçmişten kopup yepyeni bir ortama giriyorsun. Üstelik artık büyümüş olduğundan insanlar senden belli başlı sorumluluklar üstlenmeni istiyorlar, bunlar her ne kadar ağır olmasa da sonuçta sorumluluğun iyisi kötüsü olmaz, kısaca sorumluluk sorumluluktur. :)

Yanlış anlaşılmasın, büyümek istemiyorum demedim, sadece bu garip ve hüzünlü bir duygu benim için. Elbette birçok güzelliği var. Bazen de büyüyorsun, kırk-kırk iki yaşına geliyorsun ama bazı yakınlarının gözünde hiç büyümüyorsun. Ne kadar sene geçse de sen hala onlar için küçük bir çocuksun. Son olarak da insanların seni çocuk görmesine çok sinir olunur. Bu genelde benim yaş grubum için geçerlidir tabii. Tamam anladık çocukluk güzel de, e artık büyüdük be kardeşim! Bir de gelip sen daha çocuksun dedikten sonra “sen büyüdün çocuğum, artık bazı şeylerin farkına var ve sorumluluklarını yerine getir!” derler ya işte o zaman insanları hiç anlamıyorum doğrusu!!