Buzul çağı gönlümün

Geçmiş zaman tortularıyla

Kalbimde biriken ince bir kireç o

Her gün gece

Işığın umuttan büyüsünde

Yavru bir tavşan artık yüreğim

Korkunun kokusuyla

Ölümüne sarhoş

Ve doğduğum tüm şehirler

Sessiz şimdi

Buzul Çağı gönlümün

Hiçbir ev benim değil

Evlerdeki hiçbiri ben değilim çünkü

Her veya hiç biri

Fark etmez artık

Büyümek sandığım

Geri dönülmez bölünüşlerle

Çoğaltarak eksilttim kendimi