Cesaret erdem değildir/Cesareti öveceğinize cesaret gerektiren durumları sorgulayın

Dünyaya uçmaya kaçmaya gelmedik, insanların yiğitliğini korkaklığını değil bazı şeylerin neden cesaret gerektirdiğini sorgulamalıyız—

Biz doğduğumuzda elimize kılıç mı verdiler ya da kılıçla mı doğmalıydık? Gözlerimizi açar açmaz korkudan titremeye başladık. Dünya bizim yiğitliğimizin sınanacağı bir yerse ve bu sınama sırasında canımızı ya da başka şeylerimizi kaybedeceksek; bu nedenle cesur olmaya mecbursak, yaşayabilmemiz cesaretimize bağlıysa ne denebilir ki! Böyle şey olur mu ya, alsın Tanrı bizi!

Cesaret dediğin ateşte yürümektir icabında, ayaklarımız niye yansın ki. Var olmaya geldik, yok eden söylemleri kabul etmiyoruz. Dünya denen bu vahşi Akabe’de ölümcül cesaret gösterilerine hiçbirimiz hazır değiliz. Siz bakmayın, insanlar mecbur oldukları için ölüyorlar. Cesaretin bir bedeli var, bir iki aferin alacağız, heykelimiz dikilecek ya da aptallar savaş kazanacaklar diye niye bedel ödeyelim ki.

Elde etmemiz, bizim olması gereken şeyler savaşmadan alınamıyor değil, biz savaş istiyoruz. Gerçek şu ki hayat bu olamaz; kötülerin kafasını koparıp düz yolda topaç çevirmeliyiz. Allah kahretsin nereden geliyor bu kötüler ya! Onların yüzünden cesur olmak ve ölmek zorundayız.

Ölmeyi emreden Tanrısal söylemleri reddediyorum! Yaşamak için geldikse niye ölelim kardeşim. Hayat dağların arkasında deselerdi uçurumlardan yuvarlanmayı göze alırdık. Ama ben düşünüyorum, aslında dünyada cesaret göstermemizi gerektiren fazlaca bir şey yok. Savaşlar, zorluklar hayatın kanunu değil ki biz yaratıyoruz. Geriye Elbruz Dağlarının sarp yamaçları kalıyor. Oraya da çıkmayıveririz; ya da birileri bizim yerimize çıkar gönüllü. Cesarete gözlerimizi kapatalım ve Paris Banliyösünde yaşama yer ayıralım.

İnsanlar hayattan korkuyorlar, yaşamaktan korkulur mu? Birileri yılanlar yaratıp üzerimize salmışlar. Savaşmazsan ölmezsen adam değilsin diyorlar. Değilim lan, ikiyim adamını!  Nolacak adam olacağım da! Mezara girersem iyi adamım, yaşamak istersem değil. Göklerde uçacağım, rüzgâr gibi geçeceğim. Korkarsam korkağım. Korkmayan var mı? Şu serdengeçtileri mi diyorsun? Onlar korkudan ölüyorlar. Cesaret bir bedel ödemeden mümkün değil. Cesur olduğunu göstermek için canını verene ne deyim ki ben!

Bütün âlimler, ulemalar cesareti övüyorlar. Kerim Korkut korkak tavuk gibi aksini söylüyor. Hayır, o da ölür gerekirse; ama niye ölsün ki. Herkes hayatını endişe duymadan, cesaret göstermesi gerekmeden korkusuzca yaşamalı. Çakal ini mi lan bu dünya anasını satayım! Selleri, fırtınaları bizi korkutmayacak hale getiririz. Çitlere hapsederiz evrenin katillerini. Bugün  sokaklarda korkarak yürüyorsak bizi kovboy filmi sevenler yönettiği içindir. 

Cesaret erdem değil, cesaret göstermemiz gerekiyorsa barışı unutalım. Ellerimle ateşi tutacakmışım. Kellemi kesebilirlermiş. Çocuğum ölebilirmiş. İşte yaşadığınız dünyanın, kabul ettiğiniz düzeninin sonuçları. Sizin hiç kellenizi kestiler mi? Kelle kesilen hayat olur mu ya? Ben kuracağım düzenle yeryüzünün çakallarını hallederim; o işi bana bırakın; siz ölmenizi söyleyen âlime ulemaya bakın. Onlar her ne olduğunu bilmediğimiz kutsal davaları için cesaret göstersinler ve ölsünler; bizim yaşadığımız dünyada savaş tankları yürümeyecek.

Korku kötü bir şey kardeşim, paranoyak olduk. Niye kızıyorsunuz şizofrenlere, onlar annelerinden böyle mi doğdular; kan gördüler, kandan korktular. Cesaretin de cesaret göstermemizi gerektiren çakal saldırılarının da Allah belasını versin! Cesaret duası okuyarak cennete gitmek istemiyorum. Kuru kuruya cesaret yok çünkü bir bedel ödüyorsun ve bu bedel çok ağır olabiliyor. Anarşi döneminde arkadaşımın evini bastılar. Siyasi görüşü nedeniyle öldürmek istiyorlardı. Aile çocuğunu korumak istedi. Cesaret gösterip ileri atıldı ve koca bir aile çocuklarıyla beraber yok oldu. Biz ne zaman cesaret göstersek yok oluyoruz zaten.