Çığlık

“biri ölüyordu ben ölüyordum

yüzyılların diz kapaklarında”

kulaklarımızdaydı yüzyılların korkunç çığlıkları

mağaralara gömülüyordu umutlar gece yarılarında

sabahlardaydı karanlıklar yıllar boyu

beyaz değildi çizgiler alın yazılarımızda

umutlar imgelerimizde oluşuyordu

çığlıklarımızı mezar taşlarına yazıyorduk

yılları tüketiyorduk nefes kokularımızda

dudaklarımız birbirleriyle buluşuyordu

    / yok olurcasına /

yaşantılar bölük pörçük anılarımızda

akıl kutularımız boş bunca yıldır

kim bilir kaçıncı yılın kaçıncı baharına dek

“seneler hep yitik bir umutla geçecek”

                                   T.Ayhan ÇIKIN