Çikolata Rüyam

Fındık parçacıklarıyla süslenmiş çilek ve kivinin muhteşem uyumuna ev sahipliği yapan erimiş sıcak çikolata dolu bardağım tam karşımda durup yazma isteğime baskın gelmeye çalışsa da, bu yazıyı okuyorsanız bilin ki uzun mücadelelerin ardından zafer benim olmuş demektir.

İşsizliğimin 6. ayına doğru hızla ilerlerken, kafamda bunu kutlamak için vermeyi planladığım parti hazırlıkları bir yana; her birine umutla başlayıp sonunu nasıl getireceğimi kestiremediğim günlerimden biri daha biterken, semtin gözde alışveriş merkezinin gözde kafesinde yazmak istediğim konu üzerine dikkatimi toplayamamamın verdiği sinir harbi ve kalemle adeta boğuşan mevcudiyetimin gerçekten de dikkat çekici olduğu hissinin bünyemde yarattığı anormallik kompleksi kafamı daha çok meşgul ediyor. Hatta düşünmek için bir kaç saniyeliğine kafamı kaldırdığım anların birinde içimden "Hey! Siz, ikiniz! Bana mı gülüyorsunuz ha!? demek geçiyor ):O
Belki de onlara hak vermeliyim. Gerçekten ümitsiz durumdayım. Henüz ne yazdığımdan bile emin olamadım.
Ben, belkide ümitsiz bir vakayım :(
...
Durun! Şşşşt! Sessiz olun! Evet, hissediyorum.
...
Olamaz, yine başaramadım :Q

Burası da ne çok kalabalıklaştı, hep bu yüzden zaten. Neden alışveriş merkezleri böyle olmak zorunda ki sanki :(
Saçmalıyorum. Berbat bir yazar adayıyım durum onu gösteriyor sanırım. Hatta eminim pek çoğunuz şu an okumakta olduğunuz cümleyi okuyamadan çoktan sıkıldınız haklı olarak. Aslında çok eğlenceli biriyimdir. Bu sefer neden böyle oldu anlayamıyorum. Gerçekten hoş yazılar yazabilirim hani. Vallahi!... Heeey! Kimse var mı??? :c

İçimden bir ses "Hey, kendine haksızlık etme tamam mı" diyor. Bu nedenle "yazmalıyım". Tam havamda olduğumu hissediyorum. Ancak burada sadece gürültü ve kalabalık var. Bunu tahmin etmiştim elbette ancak ters tepeceğini düşünemedim. Daha ayık tutar sanmıştım.

Düşünüyorum, düşünüyorum, düşünüyorum. Veeeeee, OLMUYOORRR :c
Galiba başaramayacağım. Başlık neydi ki? O bile anlamsız geliyor artık. İlk kez işsiz günlerimden biriyle ilgili bir şeyler yazmak için adım atmıştım sanki. Ama artık yeter. Daha fazla kendimi tutamayacağım!
"LÜTFEN HERKES BİRAZ DAHA SESSİZ OLABİLİR Mİ ACABAAAA?!" Bunu demeye bir kerecik hakkım olmasını isterdim doğrusu, sadece bir kerecik :c
...
Yüce Yaratıcı Allah'tan, aklıma mukayet olmasını dilerken, yan masada oturan ve görünümünden öğrenci olduğu kanaatine vardığım şahısın "bir martı istilasına uğradığımızı sanmamı sağlayan kahkahası" ile burada daha fazla kalamayacağımı yerimden sıçrayarak ürkütücü şekilde anlamış oldum. Ancak gitmeden önce halletmem gereken bir şey var:
Kaldığım yerden devam etme arzusuyla yanıp tutuştuğum "çikolata rüyam"a doğru hızla hamle yaptığımda, bardağın en dip kısmına benden kurtulacağını sanarak başarısız bir gizlenme deneyiminde bulunan ve başta sizlere bahsetmediğim çikolata soslu muz dilimlerini ait oldukları yere zevkle yolladıktan sonra masadaki eşyalarımı kendimden gayet emin bir şekilde topladım. Son olarak CV bıraktığım dükkanın bulunduğu alışveriş merkezini terketmeden önce aklımdan geçenlerin yeminli tercümanı dilimden dökülen son bir şey oluyor:
"Seni özleyeceğim çikolata rüyam"