Çocuklarımızın ve ülkemizin geleceği…

Çocuklarımız, gözümüzün nuru, çoğumuzun yaşam amacı, en büyük ideallerimiz. Kısaca söylemek gerekirse herşeyimiz bizim. Bu kadar değerli olan bu fidanlarımız için hemen hepimiz elimizden gelen herşeyi onlar için yaparız. Onlar için en önde gelen isteklerimiz sağlıklı olsunlar, sonrada iyi bir eğitim görsünler. Çünkü kesin kabul gören düşünce ilerki hayat için iyi bir eğitimin temel ve neredeyse olmazsa olmaz olduğudur.

Hal böyle olunca çocuklarımız, klasik çocuk değil okul öncesinden itibaren birer yarış atı muamelesi görürler bizlerden. Amaç, iyi bir eğitim, mutlu, garanti bir gelecektir.

Sürekli büyüyen genç sayısına bir türlü yetemeyen eğitim kurumu sayısı nedeniyle sırf bir üniversiteye girebilmek amacı ile okul ve dersane arasında tükenen en tatlı gençlik heyecanları sonunda kazanılan belkide son tercih branştan mezun olan genç büyük olasılıkla işsizler ordusunun yarınından kuşkulu, bir ferdini oluşturur. Belkide gerçekte pek sevmediği sırf kazandığı için okuduğu o branşın inceliklerini de işsizler ordusunda geçirdiği birkaç yıl içinde unutur gider. Çoğunlukla mutsuz, güvensiz, işsiz bir genç olup çıkar.

Bu tabloyu değiştirmek mümkün değil midir? Tabiiki mümkündür.

İlk başta öğrenimin bir test yanıtlama sanatı değil, yeterli ve gerekli bilgilerin öğrenildiği, öğretildiği sisteme geçilmelidir.

Her gencin ille de üniversite mezunu olmasının mutluluğu ve başarısı için temel gösterge olmadığı kabul edilmelidir.

Günümüzün ve yarınların dünyasında gerekecek olan meslekler, geniş katılımlı uzmanlar kadrosu tarafından tespit edilip bu mesleklere yönelik okullar derhal açılmalıdır.

Ülkemiz eğitim sisteminin en geniş geçiş noktası sayılan düz liselerin, mevcut saptamalara uygun olarak hızla birer meslek lisesine dönüştürülmesi lazımdır.

Bu okullarda görev alacak öğretmenler hiçbir fedakarlıktan kaçınılmadan eğitilmeli okulların açılması ile birlikte hazır hale getirilmelidir.

Çocuklar, ilköğretim okullarında öğretmen + aile + uzman kadro üçlüsünün yeterli takip ve incelemesi ile severek yapabileceği ve yeteneğinin olduğu branşlara yönlendirilmelidir.

Dershane sistemi tamamen kaldırılıp, çocukların okul dışı zamanlarının araştırma, spor, eğlence gibi aktivitelere yönlendirilmesi sağlanmalıdır.

Bu ve benzeri eylemler sayesinde hem üniversite kapılarında yığılmalar bitecek hemde işsiz ordusuna yeni askerler yetiştirme sona erecektir. Günümüzde, en gözde mesleklerden olan tıp ve hukuk mezunları bile garanti iş bulabilir durumda değildir. Bazı branşlarda öğretmen açığı varken ihtiyaç fazlası 250000 öğretmenin olması mevcut sistemin iyi olmadığının bir göstergesidir.

Canımız, geleceğimiz, herşeyimiz olan çocuklarımızın eğitiminde devletin, politik, ideolojik değil çağdaş dünya gerçeklerine uygun, geleceğe yönelik nesiller yetiştirecek bir eğitim sistemini benimsemesi gerekmektedir.

Tabii bütün bunlar zaman, istek ve çaba isteyen değişimlerdir. Üniversitelerin kontenjanlarını yükseltmek, bu çarpık sistemin çarklarını yağlamakla eşdeğerdir. Bugüne kadar olmadığı gibi bundan sonrada çözüm olmayacaktır.

Görünen o ki bu gün itibari ile devletin böyle radikal çözümlere gideceği yoktur. O zaman yine iş ailelere düşmektedir. Çevre iyi gözlemlenmeli çocuklarımız ilk öğretimden itibaren ilerde gerçekten iş bulabileceği, mutlu olabileceği mesleklere yönlendirilmelidir. Aşağıya birkaç mesleği ki, ilerde popülerliğini kaybetmiyecektir, yazıyorum. Araştırmak bizlere kaldı anlaşılan.

*Uzay mühendisliği,

*Bilgisayar destekli tarım ve modelleme uzmanlığı,

*Ergonomi uzmanlığı,

*Çevre mühendisliği ve peyzaj mimarlığı,

*Genetik ve biyoteknoloji mühendisliği,

*Haberleşme uzmanlığı ve mühendisliği,

*Yeniden işleme mühendisliği,

*Sosyal yardım uzmanlığı,

*Dinlence ve eğlence uzmanlığı,

*Gazetecilik, sporculuk, müzik, sinema, dans, turizm, kargoculuk, borsa uzmanlığı,

Bugün dünyada bin civarında meslek türü olduğu sanılıyor. Türkiye’deki üniversitelerde ise 550 meslek dalıyla ilgili eğitim veriliyor. Bu mesleklere hangilerinin ekleneceğini, kaç tanesinin yok olup gideceğini ve tabii Türk yüksek öğretiminin bu gelişmelere ayak uydurup uyduramayacağını ise zaman gösterecek.

Cumartesi, Mayıs 30, 2009