Çölden yağmura, yağmurdan ormana

İçimde git gide kuraklaşan bir çöl var sanki. Bir orman büyüttüğümü sanırken, yapraklar bile kalmıyor tek tek dökülen. Kokularından eser yok, gözüm gibi sakındığım kır çiçeklerinin. Güllerin dikenleri, sadece geriye kalan. Oysa tek bir an bile kıyamamıştım ben size. Bana kalbimin bir çöl olduğunu fark ettirdiniz. Serap mıydınız?

Yıllardır, aylardır bir yağmuru bekledim. Önce çiçekler kuruyup soldular bir bir. Yaprak dökmeye başladı ağaçlar. "Sonbahardır" dedim. Yanılmışım. Ağaçlar o dev ağaçlar köklerinden sarsıldılar. Koca bir çınar kaldı geriye. Gölgesinden ayrılmadığım. En son o çınarda, başlayınca yaprak dökmeye, ben de temelimden sarsıldım. Ne bir renk kalmıştı etrafımızda, ne de tek bir dal avucumuzda.

Yine de yağmuru bekliyordum. Hele bir yağsın, gözlerimin sağanağı, hele bir ıslansın yüreğimin çorağı. Sonrasında bir güneş açar yine, gökkuşağı altında papatya olur, kır çiçeği olur açar sevgiler.

Bir gece ansızın bastırdı sağanak, sele dönüştü. Bambaşka acılarım vardı üstelik. Canımsa çok yanıyordu. Acılarımın, bir benim canımı yaktığını anladım. Oysa bir çiçek boynunu bükse ben onunla oturup ağlardım. Su olur, hava olur, toprak olur onu yaşatırdım. Ben olmaktan çıkar siz olur, anlamaktan öte sizi yaşardım.

Sağanağım da bir başınaydım. Üstelik ben hala sizi düşlüyor, düşünüyorken. Bİr çamur tarlası kaldı yağmurun ardından bana. Bir de o koca çınar, devrildi devrilecek. Yaklaşmaya korkar oldum, dokunursam düşer diye. Güneş derdik hep, o güneş te çamur tarlasını kurutup çöle çevirdi.

En kötüsü umut etmeye bile korkar oldum son günlerde. Her şeyini kaybedebilir insan. Hatta dostlarını, sevdiklerini... Ama umut etmeyi, hiç bir zaman kaybetmemeli.

Sırf bu yüzden korka korka da olsa sarılıyorum çınara. Umuda, yaşama, nefes almaya. Her şey bir serap olsa da, bu çölden bir orman yaratmaya yine de değmez mi?