Daha İyi Yenilmek; Hayata ve Sevgiye

Bir gün,  birbirini tamamlayan tesadüflerin kozmik bir el tarafından öyküleştirildiği bir modern zaman masalı içinde buluveririz kendimizi. Bizim için yazılmış bir hikayenin kahramanı  oluveririz  ansızın. Adına ister alın yazısı, ister kader densin fark etmez.  Bu öykünün kahramanı olmayı kabul ettiğimizde geride kalmıştır artık bugüne kadar yaşadığımız her şey, kurallarımız, sınırlarımız, değerlerimiz…

Hani derler ya, “Sevgi edebiyat yoluyla şişirilip yaşanılıyor,”diye.

Yok böyle bir şey aslında!

Sevgi zaten kendi başına çok görkemli bir duygu; büyütmeye, abartmaya gerek duyulmayan. Ama bunu bilmek için sevmek gerek elbette. Ve hissetmek, tüm hücrelerine kadar…  Bazı şeylerin sözcüklerle ifadesi olmuyor… Mutluluğun resmi yapılamadığı gibi, sevginin de tarifi yapılamıyor. Sadece seviyorsun. Öyle ki tekil ya da çoğul olması bile önemli olmuyor. Sınırlarının ötesine geçerek, kurallarını ve bağlı olduğun değerleri unutarak sana vadedilmiş topraklarda yaşıyorsun… Ve bu topraklarda hiçbir şeyi olmadığın bir insan, senin her şeyin oluveriyor. Böylesi aykırı bir sevgiyi kendine bile açıklayamıyorsun.

Evet, bazen aykırı da olsa yaşanıyor böyle sevgiler. Her şey kendi kendine oluşuyor. Sen hiç çaba sarfetmiyorsun. Hikaye kendi kendini yazıyor zaman içinde. Acının içindeki mutluluğu, anlamsızlığın içindeki anlamı bulmayı öğreniyorsun. Doğrular kadar yanlışlar da göreceli geliyor artık. Zaten hepimizin hayatında doğrular kadar yanlışlar da yer almıyor mu?

Doğru ya da yanlış; bazı şeyler insanın başına kırk yılda bir geliyor. Ve sen hiçbir şeyi olmadığın bir insanın sana cömertçe sunduğu o baş döndürücü dünyada, içinde yaşattığın sevgiyi bir mucizeyi yaşar gibi doyasıya yaşıyorsun. Geçmiş tüm zamanların ortak bir şimdisinde; gizli, sessiz, en saklında tutarak ve sadece hissederek...

İnanılmaz gibi geliyor değil mi?

Ama insanın kendine yenildiği zamanlar da vardır böyle. Yaşamımız içindeki belki de en güzel yenilgilerdir bunlar, bile isteye yenildiğimiz ve asla vazgeçmediğimiz…