- Kategori
- Blog
Dedim gitti !... Ümit Culduz'a ithafen
Biliyorsunuz Milliyet Blog’a 3.cü gelişim. Üçüncü ve son gelişim 24.04.2015 günü oldu. Dile kolay değil mi ? Belleğim beni yanıltmıyorsa ; Milliyet Blog’da ilk 2003-2004 yılında yazmaya başlamışım. Allah izin verirse ölmeden bir daha da gitmeye niyetim yok. Çünkü insan yaşlandıkça daha deneyimli oluyor, fevri hareket etmiyor. Daha çok tahammüllü olduğumu sanıyorum. İnsan geçmişteki hatalarından ders çıkarabilmelidir öyle değil mi ?
Yalnız bir derdimi anlatayım. Artık eskisi gibi canım blog yazmak istemiyor. Kimseye kırıldığımdan değil. Hayır yazmak için konu bulmakta da problem yaşamıyorum. Peki öyleyse neden blog yazmakta pek istekli değilim öyleyse ? Anlatayım.
Öyle bir dönemden geçiyoruz ki. Hep aynı konuları temcit pilavı gibi döne döne tartışıp duruyoruz. Söz var, icraat yok. 2016 yılına gelmişiz hala insanlar cemevi ibadethane mi değil mi tartışıyor yahu. Hala Din Dersleri zorunlu. Hala insanlar bir takım simgeler üzerinden birbirimize algı pazarlayıp duruyoruz. Çok mu zor allah aşkına ? Herkes için özgürlük ve demokrasiyi savunabilmek. Twitter’de ‘’ Her Fenerbahçeli bilmem ne çocuğudur ‘’ diye bir tweeti okuduktan sonra ümidimi kestim bu ülkeden. Bu Fenerbahçeli yerine Galatasaraylı, Beşiktaşlı, Trabzonsporlu ya da başka bir takım da gelebilir. Nedir bu tartışırken hep belden aşağı sözlerle karşımızdakileri vurma isteği ?
İnsanlar ayrışmış, kutuplara bölünmüş ne yazık ki. Biliyor musunuz ? Sakın kendimi bir entelektüel olarak gördüğümü sanmayın ama entelektüel insanlarda bir aşağılık kompleksi sıkça görülen bir şey. Peki ama neden ? Çünkü başta insanların bir dünyayı değiştirme kaygısı var. Çünkü hayal edilen bir ütopya var. Ama hiçbir şeyi değiştiremiyorsun ki. Üstelik gitgide her şey kötüye gidiyor. Bugün dünden daha kötü. Çetin Altan üstadımız gibi ‘’ Enseyi karartmayalım ‘’ demekten bıktık yahu.
Ha bu blogumu ; Ümit Culduz ağabeyime ithaf ediyorum. Çünkü, bunca yıldır dergi ve gazetelerde kendi çapımda yazılarım yayımlanır. Ayıptır söylemesi çıkan yazılarımın sayısını ben bile unuttum. Ama bir türlü Sevgili Ümit Culduz ağabeyim gibi yazamıyorum. Kendisinin üslubuna hayranım. Hep içimde ‘’ Kalemine kuvvet Ümit Ağabey ‘’ diyesim vardı. Dedim gitti !..