Dırdır nedir, ne değildir?

O mutlu gün gelip çattı. Peki ya sonrası? Hayatımızda yepyeni bir dönem başlıyor o imza sonrası.

“Hayat müşterektir” diyoruz. İkimiz de işten geç geliyoruz. Birimiz yemek hazırlarken diğerimiz sofra kuruyor, sofra kaldırıyor, bulaşıklara yardım ediyor. Her şey birlikte, uyum içinde yapılıyor. Tüm bunlar birlikte fazladan 5 dakika daha geçirebilmek için. Hatta birimiz mutfakta iş yaparken, diğerimiz işi olmasa bile arkadaş olmak için yanında oturur.

Derken, bir gün bir sihirli değnek değer ve puf diye söner birçok şey. Her şeye yardım eden erkek gider, yerine tüm hafta sonunu televizyon karşısında bulmaca çözerek geçiren erkek gelir. Kadın, tüm hafta sonunu yemek pişirerek, çamaşır yıkayıp ütü yaparak, erkeğine hizmet ederek geçirir. Bundan memnundur, çünkü kıyamaz biriciğine. Elinde olsa onun yerine işe gidecek. Bir süre sonra kadın, kendini evine ve biriciğine adar. Adeta annelik yapmaya başlar. Peki nereye kadar?

Başta eve girer girmez çıkardığı çorabını kirli sepetine atan erkek, o çorabı oturma odasının ortasına atmaya başlayınca ipler gerilmeye başlar. Kadın; “neden böyle yapıyorsun, hayatım?” diye sorduğu zaman, erkek; “senden nefret etmek istemiyorum, lütfen dırdır etme” diye cevap verir. Derken, bu hareket tekrarlandığında kadının sesi yükselmeye başlar yavaş yavaş, “sana kaç defa söyleyeceğim, şu pis çoraplarını odanın ortasına atma!”. Rica cümleleri, yerini emir kipine bırakır. Artık her şey batmaya, kadın “dırdırcı” damgası yemeye başlamıştır artık. Tek kabahati “ neden böyle yaptın?” diye sormaktır. Yüz göz olma, kopuş süreci "merhaba" der çaresizce...

Peki beyler, acaba siz hiç “bu kadın neden dırdır yapıyor” diye sordunuz mu kendinize? Kadınlar sizinle ilgili bir rahatsızlıklarını dile getirdiklerinde; niçin bu “sorun”u çözmek yerine, “dırdır yapma” deyip çıkıyorsunuz işin içinden? Daha doğrusu konuşmak yerine “kaçmayı” tercih ediyorsunuz? Korkmayın, iletişim kurun beyler. Kadınların istediği tek şey bu.

“Nasılsa benim” deyip de çok güvenmeyin kendinize, “nasılsa bensiz yapamaz” deyip özeninizi yitirmeyin. Ya siz “o olmadan ne yaparsınız?”

Lütfen elimizdekilerin kıymetini –kaybetmeden- bilelim. Sevginize, sevgilinize sahip çıkın...