Seni seviyorum diyememek

Zaman değiştikçe biz de bu değişime karşı koyamıyoruz. Birbirimize olan özenimizi yitiriyoruz. Birbirimize sevgimizi ifade etmekten acizleşiyoruz. Eskiden her fırsatta o iki kelimeyi bir araya getirirken... Şimdi ne oldu? Ne oldu da birimiz, diğerimizden duymayacağını bildiği için sadece söyleyip kaçar oldu... Nereye kadar sürecek bu kaçış, bu acizlik, bu özensizlik? Umarım yaşadığımız bu değişimler bize pişmanlık olarak dönmez...

İlk zamanlar sevgimizi dosta düşmana haykırmak isterken, ne oldu da suskunlaşıyoruz birdenbire? Gizlilik yitirilince, gizem ortadan kalkınca mı sıradanlaşıyor her şey? Biz de sıradanlaşıyoruz. Başta “biz” iken, “ben” oluveriyoruz birden bire. Özensizlik bir süre sonra bulaşıyor birbirimize. Onu görünce parlayan gözler, “hoşgeldin, gözüm yollarda kaldı” diyen bakışlar, yerini “haa, sen mi geldin?” bakışlarına bırakıyor.

Çaresizce seyretmekle yetiniyoruz... Engel olamıyoruz kendimize. Belki bir ümit vardır... Ama iki elin sesi var.