Diyarbakır, “açılım” demek; işte size futbolda “saldırı açılımı”...

Diyarbakırspor’un yerli oyuncularına bakıyorum.

Hepsinde, eski takımlarında görmediğimiz bir “hırs”, “saldırganlık”.

Mücadele demek için bir neden bulamıyorum.

İster istemez soruyorum:

Bu hırsın kaynağı ne?

Diyarbakır’ın havası, suyu, bu futbolculara “doping” mi oldu?

Ayrıca, hakemin hoşgörüsü, seyircileri de etkiledi. Hakem, sahaya atılan yabancı maddelere aldırmadı bile. Sahanın ortasına kadar gelen yabancı maddeyi

Fenerbahçeli oyuncunun elinden aldı; dışarıya attı.

Hakemin hoşgörüsü, daha doğrusu eyyamcılığı; Diyarbakırsporlu futbolcuların sertliği, maçın nasıl geçeceği konusunda bir fikir veriyordu.

*****

İlk yarıya baktığımızda Fenerbahçe’nin o denli etkili olduğunu söyleyemeyiz. Ama Gökhan’ın attığın golün öncesi paslaşmalar, hafızalarda kaldı. Bir de,

Diyarbakırspor 1-0 önde iken, üç bölümlük hareket, ikinci gölü getirmedi. Önce direkten dönen top, sonra Gökhan’ın kaleye giren toğu uzaklaştırması,

ardından Volkan Demirel’in zor bir topu kornere atması.

1-1 biten ilk yarının akıllarda kalan güzellikleri bunlardı.

*****

Seyircinin tavrı, birçok olumsuz soruyu da birlikte getiriyor.

Asıl soru şu:

Diyarbakır’da maça gitmek/ çıkmak güvenli ne ölçüde?

Hele, maç yayını olmayan maçlar nasıl geçecek?

Bir zamanlar, bir Diyarbakırspor- Altay maçı vardı.

Diyarbakırsporlu yöneticiler o maçın canlı yayımlanmasına izin vermemişlerdi. O maç, tam bir rezaletti.

Diyarbakır’da böyle maçlar uzak değil!

****

Fenerbahçe, olumsuzluklara karşın, ikinci yarıda Kazım ve Semih’in ayağından iki gol daha buldu.

Diyarbakır’da seyircinin “saldırı açılım”a karşın, Fenerbahçe maçı 3-1 kazandı.