Duruş

Az okunuyor olmanın büyük avantajlarından biri sayfanızda istediğiniz değişiklikleri yapabiliyor olmanız. Okuyucu genelde belli bir süzgeçten geçmiş bir anlayışla sayfanıza geliyor. Her şey belli normlarda olmalı onun için. Cümle kuruluşlarından, düşünce yapınıza kadar belli bir kategoriye oturmuş olmanızı bekliyor. Sonuçta benzer yazım prototipleri her yeri kaplıyor. Birbirine benzer, topyekun aynılıklar. Tabi hatalar veya yanlış tahlillerde de aynılıklar oluyor.

Yeni yüzyılda insanların kategorilere ayrılıp kolay tanınması ve kolay yönetilmesi isteniyor. Kalabalıkların yoğunluğunda sürtünmeleri önlemek için yasalarla çoğaltılmış insanın yalnızlığını arttıran çözümler ortak kabul görüyor. Temel korku herkesin herkesten korkması anlayışıyla kapalılaşarak evlere hapsolan yığınları doğruyor.

Doğumlar tek tek yerine yığınlar halinde birbirine benzeşen kalabalıklar şekline olmaya başlamasına kentleşme adını veriyorlar. Şimdilerde adını dahi duymadığımız birçok insanı anlamaya yönelik eğitim dalları aslında insanı nasıl yola getiririz amacından yola çıkıyor.

Tüm bunların dışında ister istemez kalan insanlar farklı gözlerle bakabiliyorlar olaylara. Ki, bazen bir olayın bütününü herkesten daha iyi görebiliyorlar. Örneğin ABD Irak’a girmek yerine üç trilyon doları insanlık adına, Afrika adına, çocuklar adına, açlık ve dünya çevre felaketlerini önleme adına kullanmış olsaydı son beş yılda nasıl bir gezegende yaşıyor olacaktık sorusu “farklı düşünen insanın”kafasında şekilleniyor.

Veya Atatürk’ü anlayıp onu anlatacak bir belgesel çekecek kişinin biraz olsun onun kişiliğine benzeşen yönlerinin olmasını bekliyor.

Magazinci, entel magazinci, benmerkezci bir elden onu anlatmak işin kolayı olduğunu görebiliyor.

Güçlü eller, kararlı duruşlar, net söylemler olmalı onu anlatacak kişide diyebiliyor. -Tabii sanatçı bir kişiliğinin olması bütünü tamamlayacaktır.-

Gerçeklere farklı gözlerle bakanlar, yalnızlaşan ve birbirini iten kalabalıklara, onların dilinden anlatmak değildir onu diyorlar. Gerçek hiç benzemez; çünkü bu denli kaygan bir zeminde hala cumhuriyetin ayakta durabiliyor olması bunun en güzel kanıtı; bu temel magazinsel bir anlatımla belgeselleştirilemez diyorlar.

***

Atatürk kafalarda yaşıyor, onu gün ışığına çıkardım diyor belgeselci.

Onun anlamadığı ve hiçbir zaman anlayamayacağı ise Anadolu insanın kafasındaki atası için düşündükleri oluyor.

***

Gazeteler internet üzerinden sürekli canlı ve kendini yenileyen duruma geldiler. Ama dikkat edin gazete yazarları hala bu hıza erişmiş değiller. Bir gün önce yazdıkları ve çoğu kez güncelliğini yitirmiş yazılarıyla sürekli ters köşe olmaktalar. Halbuki işleriyse eğer, gün için internet üzerinden yazılarını yenilmeliler ve gündeme göre yeni yazılarını gün içinde yayınlamalılar. Mutlaka sayfalarında okur yorumları olmalı ve hepsinden daha önemlisi bunlara yanıt vermeliler. İnteraktiflik budur.

İşte o yüzden gerçeği yaklamakta zorlanıyorlar; tahlilleri gerçeğe yaklaşamıyor.

O yüzden kendi kafalarındaki herkesin atasını belgeselliyorlar. Lafların nerelere gidebileceğini hesaplayamıyorlar, ortaya koydukları değerlerin herkesin önünde çırılçıplak kalacağını düşünemiyorlar.

Böyle olunca da şeytan yumurtalarını kolayca onlardan alıyor. Gözleri kamaşıyor onları bekleyen parlak günlere bakarken. Ama gerçek yumurtalarını erken kırıyor, boşluk başlıyor onlar için. Acınacak olabilecek durumlar onları bekliyor; asla hesap edemedikleri çıplak gerçek onları soymaya başlıyor. Deri değiştirirlerken derin acılar yaşayacaklarını hesaba katmadan kral olacakları günlere düşeyazıyorlar.

Her şey bittikten sonra, “kusura bakmayın, kızlığınızı bozmuşuz” deyip işin içinden sıyrılacaklarına yüzde yüz emin oluyorlar. Tıpkı sürekli suya yazdıkları ve herkese kabul ettirdikleri gibi.