Duvardan insanlar

İnsan olduğumuzu zannetmek... Olduğunu zannedenler de, emin olmak için kendine dönüp bakması yeterli, bakabilmeyi de unutmamışsak eğer. Çok da şaşırmamalı aslında....
İnsanlık öyle basite inmiş ki, artık eski değerlerimiz bir bir silinmiş vaziyette. Şimdi yeni değerler dediğimiz değersiz isimsiz ruhsuz bir keşmekeş den başka bir şey değil. Ne hüzün verici ne yazık bir tablodayız. Tabiki yapılacak bir şey yok tablo içinde bir köşede yaşama devam etmeliyiz.
Bu duruma da öyle bir alışıyoruz eski değerlerin yani asıl insanlığı öyle unutuyoruz ki evet öylesine yaşamaya devam ediyoruz. Buna yaşamak denirse tabi. Öyle fark etmiyoruz ki kaybolan değerleri farketsek de öylesine bir telaffuz edip anımsayıp, sonra da amannnn her şey çok güzel bir ben varım deyip mutlu oluyoruz eğleniyoruz coşuyoruz anlamsızca. Ama bir an geliyor ki işte o an tarifsiz acılar içinde o boşluğu çok derin hissedip ve nasıl yaşamaya çalıştığını düşünüp acı çekiyorsun.
O acı içini ateş topu sarmış gibi içini eritiyor, kalbini büzdükçe büzüyor. Sıkışmış şekilde çaresizliği en çok o an anlıyorsun... Kalkmaya çalışıyorsun kendini çıkarmak istiyorsun duvardan duvara fırlatıyorsun. Düşüyorsun tekrar kalkmaya çalışıyorsun zor bela, çığlık çığlığa bağırıyorsun kimse duymuyor seni. Koşmak istiyorsun, önüne dikilmiş duvardan insanlar, yol vermiyor anlamıyor seni çünkü.
Uzaktan bir kaç sesle irkiliyorsun. Gel diyor... En azından içindeki o boşluğu ve anlamsızlığı bir an paylaşmak istiyorsun o taaa uzaktaki sese o duvarlara çarpa çarpa zorlada olsa ilerlemek istiyorsun ama olmuyor ve öylece sıkışıp kalıyorsun. O kalabalığın içinde ki sesler öyle yakınken birden uzak oluyor. Artık o bitkin halsiz halinle yere yığılıp kalıyorsun. Artık gözünde ne bir yaş kalıyor, nede bağıracak derman buluyorsun kendinde.
İçin için yaşıyorsun artık herşeyi, gözyaşların da dost değil sana. İçindekileri nasıl durduracaklardı ki başarabilirler miydi...? Öylece baka kalıyorsun o insan yığını duvarlara. Seni göremeyen duyamayan duvar insanlar, nerde yaşadığını farkında olmadan öylesine yaşarlarken, birden sende kendini tekrar ve tekrar onların içinde buluyorsun. Yapacak bir şeyin olmayınca her şeye rağmen yaşaman gerektiğini hiç unutmuyorsun.