En acı anı...

Kışın gelmesinin en iyi yanı, sanırım iliklerimize kadar üşümenin verdiği hazzı hissetmektir. Duvarlar da en az bizim kadar üşüyormu dur acaba demeden  edemiyorum bazen. Hayata dair bir şeylerin olduğu odamda , pencerenin, alınan ve verilen nefes doğrultusunda buğulandığına şahitlik edebiliyorum şimdi. Buğulanan cam'a aslında yalnızlığımıza arkadaşlık etmesi için çizdiğimiz çöp adamlar mı dersiniz,kalbimizde aşkı hissetmek ve bulma adına çizdiğimiz kalp şekillerimi dersiniz. Karalarda karalarız,kirletirde kirletiriz camları.Büyük bir yalnızlık hakim şimdilerde ruhlara,büyük bir bezginlik var aşka ve vefa'ya ! Bazen nefesimiz bile yetersiz gelir. Bu durum gözlerimizi açmak ve  istediğimiz dünyayı göremiyor olmamızdan kaynaklanıyor olabilir mi acaba. Bazen dümdüz uçsuz bucaksız bir yola bırakılsaydım, büyük bir sabırla ne kadar yürürdüm acaba demeden edemiyorum kendime. Tahammülümüz yok,hemde bir çok şeye. O kadar yabancılaştı ki ruh başka ruhlara, güvene dair, merhamete dair,sevgiye dair sanırısınız ki aslında hiç bir şey yok dünyada. Bir çok şeyin gelip geçici olduğunu bilmek kalbimizi şimdilerde sıkıntıdan sıkıntıya sokmaktadır. Uyandığımız her yeni gün bize benzer günleri çağrıştırır oldu. Gördüğümüz her yüz bize aynı olayları yaşatır,dünyanın bitmek bilmez hep aynı  döngüsüne maruz kalmak sanırım yaşamın ve yaşayanın en acı anısıydı...

Yalnızca yaşamamız emrediliyor,kimlerle yaşamamız gerektiği emredilmiyor maaalesef...

Günün birinde hiç birşey kalmayacak bizden,hatta elimize,ayağımıza bile dair hiç birşey kalmayacak hepsi yok olacak bu bitmek bilmeyen çekilmez döngü sonrasında...

Yazan-Edibe Toğaç...