Engelleyici terbiye sistemi

Osmanlı’nın “zabt ü rabt altına alma” devlet geleneği ile feodalist kalıpların biçimlendirdiği günümüz terbiye sistemi, engellemek üzerine kurulmuştur. Aile ortamında başlar, sokakta, eğitim-öğretim kurumlarında ve iş hayatında; yaşamın hemen her safhasında sosyal bir miras olarak inatla sürdürülür. En şiddetli yıkıcı örnekleri de politika arenasında görülür.

Hep, “Türkün Türk’ten başka dostu yoktur” deriz. Yaşadığımız şu günler dikkate alındığında -dilimiz varmıyor ama- Bir Türkün önündeki engel, ancak yine bir Türk’tür dersek mübalağa mı etmiş oluruz?

Bu görüşe katılmayabilirsiniz fakat insanlarımızın yaşamı boyunca yine kendi insanlarımız tarafından önüne konulan engelleri aşmak için cebelleşerek ömrünü tükettiği... tespitine dair herkesin yeterli tecrübesi olduğuna inanıyoruz.

Sürekli engelleyen terbiye ve değer sistemi ile ya mutsuz ve sürekli engelleyen insanlar yetiştirirsiniz ya da sadece emredilenleri yerine getiren, pasif ve edilgen; risk almayan, üretmeyen, güvenmeyen ve inanmayan; katılmayan ve geliştirmeyen... yığınlar oluşturur, insan gelişme istek ve yaratıcılığını da dumura uğratırsınız.

Kaldı ki toplumsal gelişmenin dinamiği her insana bahşedilmiş yaratıcılıkta, onun gelişme istek ve arzularının sonsuzluğundadır diye düşünüyoruz.

Öncelikle ana ve babalara sevgi ve saygıya dayalı ilişki, pedagoji, çocuk yetiştirme teknikleri konularında seri eğitimler verilmelidir. Bu faaliyetleri üstlenecek STK potansiyeli Türkiye’de hayli yüksektir. Eğitimleri kaldıramayacak olan (veya okur-yazar olmayan) ana ve babaların çocukları Zorunlu Okul Öncesi Eğitime tabi tutulmalıdır.

Kişilik gelişim evreleri dikkate alındığında, zorunlu okul öncesi eğitim, daha çok önem arz etmektedir.

Bu sayede sevgi, şefkat, merhamet, hoşgörü; ekip çalışması, fikir birliği oluşturma, üretme, paylaşma… gibi değerler, çocukluk tecrübelerine nakşedilebilecektir.