Eskiden bir "umut"um vardı. Sahi nerede o?

Eskiden bir 'umut'um vardı. Şimdilerde neredeyse olmayan.. Sahi nerede o? Temelli mi gitti bu şehirden o da yoksa? Gelmesi için yalvarsam gelir mi? Ya da diz çöksem dizlerine beni yalnız bırakma diye haykırsam?..
Olmayan umudumla yaşıyorum şu dünyada. Umutsuz yaşanmaz derlerdi ya, hakikaten yaşanmıyormuş. Çok monoton, isteksiz, yaşam sevinçsiz bir hayat sürülüyormuş. Güzel bir şeye umut etsen, nazar değer diye söylemesen kimselere ve aniden o umudun söndüğünü görürsen herhalde kalmaz umut. O da gider yüreğini alıp buralardan. Onsuz da çekilmiyor ki ama hayat.. Bir türlü zaptedemedim yüreğimi de, umudumu da, kendimi de. İlle de gideceğim bu şehirden, ille de başka bir yerde hayat kuracağım diye tutturdu aklım ve kalbim. Yeni insanlar tanımak, yeni hayat kurmak, yeni dostlar edinmek amacında o da. Halbuki bilmiyor ki her yerde acı her yerde hüzün var. Her yerde umutsuz yaşayanlar var.
Gerçekten çok zor umutsuz yaşamak. Ruh gibi dolaşmak, kalpsizleşmek öyle kötü ki.. Geceleri uyuyamazsın. Pencere kenarında kahveni alır öyle dalarsın bu şehrin yalancı ışıklarına. Ve her gün, günlerce, haftalarca belki de yıllarca böyle yaşarsın. Hiçbir şey de olmaz. Ufak bir umut beklersin bir şeyden, o da olmaz. Sanki Rabbin seni öyle cezalandırmak ister geçmişine inat. Sadece O'nu düşünürsün zaten. Onunla konuşma çabasına girersin. O'nu hissedersin. Başka çaren yok çünkü, tek kalan umudun O'dur.
Sende gitme be umudum. Sen kal bari yanımda. Sen gel otur karşımda birlikte içelim kahvemizi. Kahveler ve çaylarda zevk vermez oldu ya.. Neyse..
Dayan be umudum.. Dayan.