Eskilerde çok şey kaldı

Eskilerde büyüklerimizden dinlerdik.

Bir delikanlı, hırsızlık suçundan ceza evine düşer.

Annesi sık sık ziyaretine gelir.

Annesinin bir ziyaretinde:

“- Ana, dilini uzat da bir öpeyim, ” der.

Anası dilini uzatır ve delikanlı anasının dilini ısırıp, koparır. Sonra da kopardığı dili avurdunun bir tarafına sıkıştırarak:

“- Komşunun bağından üzüm çaldım, sormadın nereden aldığımı. Kümesinden tavuk çaldım, yine sormadın. Hepsinde ‘aferin’ çektin. Ben işi büyüttükçe hep gülümsedin; bir kez olsun yapma demedin. Bu dilindir beni bu hallere düşüren, ” der ve ağzındaki dili anasının suratına tükürür.

Şimdilerde acaba kaç evde bu hikâye anlatılıyor?

Bu hikâye değil de ertesi gün ailecek nerede, neyi, nasıl çalacakları planlarını yapanlar olduğu kesin. Televizyonlar da akılları sıra haber yaptıklarını zannediyor. Oysa hırsızlığın inceliklerini öğretiyorlar, gözü doymayan bu toplumu teşvik ediyor.

Eskilerde bir gençkız, bir delikanlıyla gizlice buluştuğu görüldüğünde “Adım çıktı, ” diye intihar ederdi. Mahalledeki gözlerin kendisine her baktığında yerin dibine geçmek ister ve çoğu kez intihar ederdi.

Şimdilerde oniki yaşındaki kız çocuğu anasını bıçaklıyor ve gerekçesini de açıklıyor:

“- Geceyi erkek arkadaşımın evinde birlikte geçirdiğime kızdı, canımı sıktı; ben de bıçakladım.”

Eskilerde bir gençkızın elinde ya da sakladığı yerde ayna, tarak ve ipek mendil, hele hele bir delikanlıdan gelen mektup bulunduğunda ne sorgulara tabii olurdu.

Şimdilerde gençkızlar, ellerinde telefonları evde, sokakta, caddede, misafirlikte saatlerce mesaj yazmakta ve çok masumane görülmekte; ne ana, ne de baba kiminle mesajlaştığını sormamakta, soramamakta.

Eskilerde bir gençkız, dirseğinden yukarısını sergiledi mi anasının kürek sapını yerdi.

Şimdilerde oniki yaşını geçen kızlar web kamera karşısında çırılçıplak soyunuyor, anası gördüğünde:

“- Baban görmesin bu yaptığını, ” diyebilmekle yetiniyor.

Hoş; babası görse ne yapabilecek ki…

Çağı yakalamak, çağdaş olmak bu mu ki?

Yüksel ÖNAÇAN