Evleniyor...

Düğünümüz var bizim üç gün sonra. Tatlı heyecanlar, tatlı yorgunluklar geziniyor saatlerimde, gözlerimde. Pırıl pırıl güneş gibi gözlerine baktığımda, küçük çocuğu görüyorum her defasında. Küçük bir gözyaşı kaçamak yapacak fakat benden izin alamıyor, yüreğime akıyor.

Kucağımda zorlukla taşıdığım günleri hatırlıyorum; o çocuk, ben çocuk...
Düşüp kolunu kırdığı gün hastaneye gidişimiz sonra... o ağlıyor, ben ağlıyorum...
İlkokula giderken resmi törende en önde bayrak taşırken görüyorum...

Sonra ortaokulda, benden habersiz lastik kalın kemerimi takıp beden dersine katılması... Doğumgününde saçını topuz yapıp beni çıldırtması... Üniversiteden tatile eve geldiğimde yanımdan hiç ayrılmaması ''anne al şunu artık başımdan''diyene kadar...

Her geldiğimde uzayan boyu, saçları, değişimi ve her zaman güzel olması... Makyaj yaparken yanıma gelip ''ne yaparsan yap, ben senden daha güzelim''demesi... şaşkınlıkla yüzüne bakmam... sonra onun üniversiteye gitmesi ve benim düşünmeden saatlerce telefonda sevgilimle kavgalarımı, barışmamı anlatmam...

Sevgilisini bizimle tanıştırması... Her defasında beğenmeyip, onaylamadığım için yaptığımız tartışmalar... Kendim için çıktığım alışverişte, bir sürü kıyafet alıp bana limit bırakmaması... bir türlü beceremediği ve hep acı olan kahvesi...

Bebekliği...çocukluğu...gençkızlığı...ağlamaları...gülmeleri...ilk aşkı...ilk terkedilişi...

Gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor.

Evleniyor... ben ölene kadar elim hep üzerinde olacak...