Ey Vatan!!

Osman Pamukoğlu’nun Ey Vatan isimli kitabını bir çırpıda bitirdim. Devlet olmanın bütün vasıflarını sıralamış, bir yandan da nasıl vatandaş olunura dokunmuş. Her 5 yada 3 senede verilen oyları bir vatandaşlık sınavı sanan ülke insanının okuması gereken birkaç kitaptan biri. (Bir tanesi de Mustafa Kemal Atatürk’ün yazdığı “Vatandaşlık Bilgileri” dir. Bu kitap başka bir yazının konusu).

Zaman hızla akıp geçiyor, geçmişin değerlerine sahip çıkamayan yurdum insanı, gelecekte de şimdinin değerlerine sahip çıkamayacak bunun ağır yükü ezici. “Şükran duygusu asaletin göstergesi, nankörlük de sevginin mezarıdır” demişler. Öyle bir millet olduk ki ne şükran duygusunu yaşatabiliyoruz, ne de bu duyguyu anımsıyoruz. Bize bırakılan bu topraklarda iyiyi güzeli arayacağımıza, bize miras bırakılan tarlayı ekmeden tüketip, bu topraklar için kafa patlatmış, yüreğini koymuş insanları mezarlarında ters döndürmeye çalışıyoruz. Ellerine geçecek ise üç beş kuruş ve birkaç ödül.

Kuyuda oturanlar, kuyunun ağzı kadar gökyüzünden başka bir şey görmez.. Bizim aydınlarımız kuyunun dibinde olduklarından bu laf cuk diye oturmuş 52 beden, kemerlerini sıkmaya çalışıyorlar.. Hayatın şu andan ibaret olduğunu düşündükleri için her daimde o kuyunun içine binlerce kez yuvarlanmayı adet haline getirdiler. Çıkmak için ipleri o kadar kısa ve ince. Kulak ardı ettikleri, nemalandıkları bu ülkenin varlığı, bilmiyorlar ki bu ülkenin yok olması ile ellerinde hiçbir şey kalmayacak. Bindikleri dalı usul usul kesiyorlar.

Ülkenin doğusunda yaşanan terörü kendine rant elde etmek için kullanan bir takım yazar, basın kuruluşları ve politik gruplar, devlette her bireyin, devletin başına gelen ve gelecek olan her şeyden sorumlu olduğunu anlayamamış olacak ki, oradaki PKK sorununu bir kürt sorunu diye empoze etmeyi, aldıkları emir doğrultusunda uygulamayı marifet sanıp horozlanırlar. Bütün bunlar Dostoyevski’nin o iğneli sözünü kulaklarımda çınlatır: “Kölelerin amire ihtiyacı vardır” Amirlerinin, dünyanın bir ucundan gelip, bir ulusun iç işlerine müdahale etmesini, orasını kan gölüne çevirmesini sorgulamaya cesaretleri yoktur.

Sözü Seyrani’den bir dörtlükle noktalayalım, biraz da geçmişi anmak adına şimdiye ve geleceğe ışık tutalım.

“Soy kökünü beğenmiyor böcekler,

Babasına akıl öğretir çocuklar

Yumurtadan burnu çıkan cücükler

Horoz sanıp kendini, cik cik ediyor.”