Fenerbahçe'yle ilgili bir anı

Bir anımı anlatmak istiyorum.

İlkokula yeni başlamışım. Tabi... Fenerbahçe ile yeni tanışıyorum. O zaman da maçları açık kanallar veriyor.

Takip edebildiğim kadarıyla Fenerin bütün maçlarını seyretmeye çalışıyorum.

Nerden seyrediyorum? /Bazen televizyondan, bazen de radyodan dinliyorum. Hatta radyodan dinlediğimde radyoya bakar sanki futbolcular orada çıkacakmış gibi dinlerdim.

Yine bir gün okuldan geldim. Direkt televizyonun başına geçtim. Onun öncesinde yemeğimi yedim.

Annem seslendi ‘’ seninkiler gene kaybetmiş bugün ‘’dedi. /O dönemlerde de Fenerbahçe her maçını kaybederdi. Ligde kaybederdi. Rakip azcık güçlü olsun sonuç belliydi.

Açtım televizyonu. Kocaelispor-Fenerbahçe Türkiye kupası maçı. Bizde o zamanlar Tanju çolak var. /İlk golü Kocaeli atıyor. Durum 1-0. Oyun ilerliyor. Tanju kaleciyle karşı karşıya. Kaleci’nin yanından topu ağlara gönderiyor. Herkes gol oldu diye seviniyor.

Bir beş dakika geçiyor. Bir kocaeli’li bir uyanık futbolcu topun tam çizgide olduğunu görüyor ve topu taça atıyor. Saha çamurlu. Herhalde yağmur yağmış saha o hale gelmiş. Okuldan geldiğimde İzmir’in havası nasıldı hatırlamıyorum. Ama Tanju halen seviniyor. Sonra anlıyor.

Düşünsenize gol olduğunu sanıyorsun. Arkanı dönüyorsun. Oyunda gol olmamış. Maçı tabi ki banttan seyrettim.

Yıllar yıllar sonra bu anı spor programında konuşuldu. Spiker olayı anlattı. Spikerin yanında Saffet Sancaklı vardı. Saffet sordu’’ peki Kocaelide golü atan futbolcu kimdi’’ dedi. Spiker cevabı bulamadı. Saffet ‘’ benim ‘’ dedi.

O zaman herkes çamura saplanan topu konuşmuş. Asıl kahramanı konuşmamış.

Futbol böyle bir şey çamur seni rezil de eder vezir de.