Geç kalma, özlerim.

Bembeyaz duvarlarında seni ister bu gönül,

Ufacık haneli bu evde, her gece nefesin ile. Üşümüş bir serçenin, tüyleri kabartışındaki, Sessizlik, yumuşaklık ve ahenk sana dokunmaktır, Derinlerde kanatlandığın düşlerindeyken sen... Sen ki ruhumdaki şenlik, ziller, kağıttan fenerler. Çocuk cıvıltıları, çatapatlar, havai fişekler. Yani her akşam gözlerinin gözlerimde başlattığı, Kırk gün kırk gece panayırları sana bakmak... En masum düşlerinde beyazlar içindeyken sen... Beyaz demişken beyaz sana ne çok yakışır... Tüller, ipekler, oyalı, örgülü, sazlı, sözlü, onlu, bunlu. Ve sonrası bir ömür senli benli. Bir ömrü görmek gözlerindeki yakamozlarda. Yakamozlarda bizi görmek, en efkarlı akşamlarda, Ellerim ellerinde iken... Gözlerin olmasaydı yalnızlık olurdu, yalnızlık ise kör olmak... Ne olursun gel sarıl, özlemeyeyim senin sıcaklığını bu yastıkta Özletmeyesin beni gözlerinin buğulu sabahlarına...