Geceleri sevmiyorum

Uzaksın bana, tahimin bile edemeyeceğin kadar.
Soğuk duvarların arkasından zor duyabiliyorum bazen sesini; sert ve dokunmaktan korktuğum o duvar kadar soğuk. Bazen bir gölge gibi büyüyorum gözlerinde; batmakta olan güneşin büyüttüğü bir gölge gibi. Güneş batana kadar büyüyorum gözlerinde ve batan güneşin gölgeleri erittiği gibi eriyorum gözlerinde. Yok oluyorum, göremiyorum bazen gözlerinde kendimi. Anlıyorum ki güneş batmış.

Üşüyorum.
Batan güneşin ardından çıkan yıldızlar ısıtamıyor beni, soğuk rüzgarlar estikçe üzerime titriyorum sensizlikten. Yıldızlar aydınlatamıyor yüreğimi güneş kadar.

Korkuyorum.
Çok karanlık yürüdüğüm yol. Elimi tutup bana yol göster istiyorum, kaybolmaktan korkan bir çocuk gibi. Soğuk kaldırımlarda, yıldızların bile aydınlatmayı unuttuğu o ara sokaklarda yanımda ol istiyorum. Sessizlikte yankılanan ayak seslerimizi dinleyişimi hatırlıyorum.

Susuyorum.
Sen konuşmadan açamıyorum ağzımı, sen öğretmelisin bana konuşmayı. Sessizlik ağırlaştıkça bir kelime bekliyorum senden, ben sustukça sessizliğini salıyorsun üstüme. Sessizliğin, yokluğundan daha çok acıtıyor canımı.

Geceleri sevmiyorum.
Sen elimi tutmuyorken yürüyemiyorum şu soğuk ve sessiz kaldırımlarda. Batan güneşin ardından çıkan yıldızlar bile yaklaşmıyor yanıma sen benimle olmayınca. Geceleri sevmiyorum. Sen uzaktayken geçen her gecede; üşüyorum, korkuyorum, susuyorum... Sustukça anlıyorum; sen uzaksın bana, tahmin bile edemeyeceğin kadar. Gel tut elimi, sensiz bulamıyorum yolumu. Üşüyorum, korkuyorum, susuyorum... Dedim ya; geceleri sevmiyorum.