Geleceğin bilinmezliğine duyulan coşku

Geleceğin bilinmezliğini coşkuyla yaşadığım 17 yaşım.

Günlerdir beklediğim postacı nihayet kapıyı çalmıştı.Üzerinde, Üniversitenin adının yazılı olduğu bir kağıt parçasının bana verdiği heyecan ve mutluluğu bugün bile anımsıyorum. Geleceğimin adı yazıyordu.Yaşamımın en büyük kararı idi.Karar vermiştim bir kere.Gideceğim yolları seçmiştim. Kanatlarımın gücünü bilmeden, bilmeye bile gerek görmeden beni bekleyen geleceğe kucak açmıştım.

Cesaretimin ve tek başıma olmanın özgür ruhuma verdiği mutlulukla çıktım yola.Geleceğimi inşa etmek için uçmuştum deyim yerindeyse.

*

O yolda, yıllarla oluşturdum yaşamımı, hep doğru bildiğim şeyleri yaparak. O zamanki geleceğim şimdiki geçmişim oldu.Bu süreçte ne çok gemiler yaktım, ne çok limanlara sığındım.Sığındığım her limanda dostluklarla sevdalarla büyüdüm, aldığım yaralarla olgunlaştım.Kimi yüreklere merhem olurken bazı yüreklere de yara oldum istemeden.

*

Kurduğum yaşamdan bana kalan en güzel gerçek ve değerli armağan ise şimdi 18 yaşında olan bir genç kız, kızım.

Tarihin tekerrür ettiğine örnek olsun diye midir bilmem, geleceğin bilinmezliğine tek başına atılmak istiyor o da. Yelken açmak istiyor, benim gibi geleceğini başka bir şehirde kendi elleriyle kurmak istiyor.

*

Bense oldukça uzun tuttuğuma inandığım, kızımla aramızdaki göbek bağının artık kopmasının zamanı geldiğini anladım.

Olurda gidersen… Aldığın yaralar çabuk kapanacak türden olsun.

Mutlulukların, üzüntülerinden fazla olsun.

Yolun açık olsun bebeğim.

*

Temmuz 2011 / Kurşun