Gerçek yalanlar

Hepimiz günün birinde yalan söylemişizdir. İsmini pembe, beyaz, küçük diye adlandırabileceğimiz ama özünde gerçek olmayan yalanlar işte... ' Sonunda kötü bir sonuçla karşılaşılmayacaksa neden söylenilmesin ki' düşüncesine katılarak hergün kimbilir ne kadar çok doğru olmayan cümleler kuruluyordur. Ben de söylüyorum zaman zaman. Uzakta olan ailem üzülmesin diye hastalandığımı, küçük tefek kazalar geçirdiğimi, canım istemediği için akşam yemeği yemediğimi söylememek adına, ya da iş görüşmelerine giderken iş arkadaşlarıma bazen ben de bahaneler bulabiliyorum. Açıkçası bunların çok sakıncalı olduğunu düşünmüyorum.

Peki ya gerçek yalanlar? Yani belki sonucunun nereye varabileceğini düşünmeden sarfedilen, içine saplanıp kaldığınız, kurtulmak isteyip de bir türlü kendinizi içinden çekip çıkartamadığınız, olanların artık size gerçek gibi geldiği, aslında olmuş gibi olan, öyle davrandığınız, gerçeğin ne olduğunu dahi unuttuğunuz, aslında yalanınızın gerçek olduğu, belki de siyah yalanlar diye adlandırabileceğimiz yalanlar...

Ne kadar daha gerçekler saklanabilir ki, ya da ne kadar daha oynanabilir ki bu oyun...Söyleyen kişi bunları hissederken, yalan söylenen ise kendini aldatılmış, güvenini yitirmiş hisseder... Tıpkı benim geçenlerde çok sevdiğim bir arkadaşıma hissettiğim gibi...' Ne yapmalıyım? ' ı sorguladım uzunca bir süre. Sonuç ne mi? Kocaman bir hiç...Konuşamadım, aslında olanların öyle olmadığını bildiğimi söyleyemedim. O bencilliği yapamadım kendime her zaman olduğu gibi. Kendimi bir kenara bırakıp, eğer arkadaşıma bunu söylersem yüzünün alacağı ifade ondan önce beni üzdü, her ne kadar bunu kırıcı olmayan bir dille ifade edeceğimi biliyor olsam da. Geçen o kadar uzun yıl gözümün önüne geldi, artılar, eksiler tartıldı ve artılar ağır bastı. Ne mi yaptım ; sustum...Doğru muydu yanlış mıydı kesinlikle tartışılır ama ben bu şekilde bir karar verdim. Söylenen o siyah yalanın beni ne kadar incittiğini unutarak, hep savunduğum 'büyüyünce unutursun' cümlesinin gücüne inanarak sustum...