Gökyüzü ağlasa da cemreler temizlese yüreğimizi...

Cemreler düşse ya yüreğimizin orta yerine... Her bir cemre geçirse acımızı , kaybolsa sızılar gökyüzünün  en temiz gözyaşlarıyla...

Nedir ki sevmek , sevilmek ? Dünya neden var ? Bizim burda işimiz ne ?

Mutlu olmayacaksak , bardağın dolu tarafıda artık boşalıyorsa suç kimde ?Soğuk bir sızı , kocaman bir boşluk, kaybolan giden zaman , harcanan sen... Bir insanı mutlu etmek o kadar mı zor, bir insanı kendi insanlığından şüpheye düşürmek bu kadar mı kolay ? Ben neyim ya da kimim ya da nerdeyim soruları dolanırken etrafımda sen kendinden nasıl emin olabiliyorsun...

Keşke gökyüzünün o masum , tertemiz gözyaşları alsa götürse kinimizi , kırgınlık , kızgınlık , tükenişlerimizi... Keşke bir yağmurda temizlense ruhumuz , yüreğimiz , zihnimiz...

Gerçekten bir sınavda mı yoksa olmayaca diye işaretler mi bu yaşananlar. Evrene ne gönderirsen o geri gelirmiş. Tırtttt.... Ben hep gülücük gönderiyorum ama bana bir şey gönderdiği yok :(

Belki de gökyüzünün gözyaşlarıyla benimkilerde karışıyordur. Ondan mı güçsüzlük, bitmişlik... Kopuk bir ben kocaman boşlukta duran hayat ve neden diye binlerce soru ?

İyi ki yazabiliyorum. En azından ruhumun dolmuşluklarını buraya haykırabiliyorum...Bir insanın sıcak tebessümlerini çalarsanız geriye ne kalır ki o insandan...

Ne yaşatıyorsa onu yaşatsın Allah'ım... Siz kıvrınırken acıdan, size bunları yaşatanlar mutluysa da Allah diyorum...