Gome Dadaş (Dadaş Ağılı)

         Gome Dadaş. Dadaş Ağılı. Öğretmenlik mesleğinde ilk görev yerim. Sanki kendi köyüm. Kendi köyüm gibi kaynaştım insanlarla. 

         Diyarbakır ilimizin Hazro ilçesine bağlı Dadaş Köyü'nün mezrası. Dadaş Ağılı Mezrası. Onlar beni kendilerinden biri gibi kabul ettiler. Ben de kendimi onlardan biri gibi hissettim hep.

        Aradan uzun yıllar geçti. benim öğrencilerimin hemen hemen hepsi okudular. Meslek sahibi oldular. Öğretmen ve diğer mesleklerden. Eski öğrencilerimle görüşüyorum. 

        Ben Erzurumlu. Onlar Diyarbakırlı. Aramızda bazı konularda görüş ayrılığı olsada engel değil dostluğa. Ben onların köyünün suyunu içtim. Ekmeğini yedim. Bağlarından üzüm, ağaçlarından meyve topladım. Zaman zaman çoban oldum. Köyün çobanlarına eşlik ettim. 

       Sadrettin Amca (Çoşacak), Hanifi Amca (Yetiş) Nöbet tuttular lojmanın etrafında. Biz rahat uyuyalım diye. Mehey (Muhittin Delibaş) her zaman yardımımıza koştu. Muhtarımız Mehmet Köylü sık sık ziyaret etti bizi. Bir ihtiyacımız vardır diye. Yaklaşık beş, altı kilometrelik Dadaş köyünden at sırtında geldi mezraya. Diyadin (Kayhan) her fırsatta koştu yardımımıza.

      Öğrencilerim  Sebahattin, Seyfettin, Necmettin, Mehmet, Ahmet, Veysi, Hasan, Yeter, Songül, Vesile, Celal, Ergül, İlyas, Kaddafi (Nurettin), Abdullah, İlhan, Menaf, İbrahim, Zeki ve diğerleri. Hepinize kucak dolusu selam. Ve adını burada zikremediğim diğerleri. Hepinize selam. Hem de kucak dolusu.

     Diyarbakır'ın mert ve yürekli insanları. Hepinize ezilmişliğin son bulduğu güzel günler dileklerimle.