Gözlerimizdeki perdeler

Güneşin perdenin arasından gizlice sızıp beni uyandırdığı sabahlardı umut, gözlerimi bir an olsun kapatıp hayatı beyaz bir çerçeveye aldığımdı. Kimi zaman sabah demlediğim taze çaydı, soluduğum bir nefesti havada. Bir bebeğin kalp çarpışında, kuşun kanat çırpışında, hayatı bana böylesine canlı gösteren gözlüklerdeydi umut...

Beni beklentilerime ulaştıran bir trendi belki de;adı umut yolculuğu olan. Alanı dolduran istasyon insanlarının yüzlerinde hep aynı ifade, aynı bakış:geride doldurulması gereken boşlukları, ileride kendilerini bekleyen umtları.
Umut, tekerlekli sandalyedeki adamın tekrar yürüyüşündeydi. Asla rüya göremiyeceğini bile bile her gece yatağına uzanan kör bir insanın gözlerindeydi umut. Beyaz hastane duvarları arasına sıkışmış küçücük bir hayatın dirilişindeydi umut ve yanında sevdiğinin sabırsızca bekleyişiydi bir başka sabahı.Ölüm döşeğindeki bir insanın istasyondan ayrılmadan önce sevdiklerine kavuşma arzusuydu.Kapana kısılmış bir farenin kurtulmak için sahnelediği son oyunlarıydı.

Farkedilmese de umut, her insanın gözündeydi. Gözbebeğinde kaybolduğumuz, renkleriyle canlandığımız, hayat bulduğumuz...