Gülhatmi gönüllü insanlar

Çocukluğumuzda köyde annemler tarlada çalışırken biz de teyzemin kızı Yasemin le tarlanın kenarında oynardık. O zamanlar adını bilmediğim sonradan isminin Gülhatmi olduğunu öğrendiğim bir çiçek vardı, tarlanın etrafında çokça olurdu. Rahmetli dedem onları tek tek yolar atardı. Tohumu toprağa dökülmeden.. Tohumunun düştüğü yerde hemen toprakta biter boy atar, uzar da uzar. Kurak yaz günlerinde o özene bezene bakılan güller tek tek solarken, gülhatmi çiçeklerini açardı. Çoğu yerde yabani ot muamelesi görür, bakımlı bahçelerde bulunmaz, arsız olduğu için de pek istenmezdi.. Yol kenarlarında bolca bulunurdu biz küçükken. Su istemez, budama istemez, gübre bakım istemez… Uzun sapları, her sapta açan pembe beyaz çiçekleri olur. Bazılarının koyu bazılarının açık pembedir çiçekleri. Çocukken gülhatminin çiçeklerini koparır, taç yapraklarının dibinden çiçeği ikiye ayırırdık. Bu çiçeğin dibi aynı etiket gibidir. Hemen ayrılır ve yapışkanlıdır. Çiçekleri burnumuza, alnımıza yapıştırıp kızılderilicilik oynadığımız günler epeyce geri de kaldıysa da, bu gün tv de gördüğüm bir gülhatmi çiçeği beni o zamanlara bir anda yeniden götürdü.

Nasıl da arsızdır, nasıl da hoyrattır bu çiçek. Bir anda yayılıverir bıraktınız mı. Aslında çok da güzel çiçek açar. Niyedir bilinmez pek matah sayılmaz. Belki çok kolay yetiştiği, hiç naz yapmadığı içindir. Hep öyledir ya hayatta. Ne kadar az sever ve az kıymet verirse etrafına daha bir kıymetli olur. Ne kadar çok severse insan o kadar az kıymet gördüğünü zannederek üzülür. Kimseden bir şey dilemeden, kendi kendine bol çiçek açtınız mı ve bol keseden de verdiniz mi hiç değer görmezsiniz. Ama üretmeyip tüketmeye odaklı olursa insan daha bir el üstünde tutulur sanki.. Nazlı bir çiçek gibi yılda sadece on beş gün çiçek açsanız bile dünyanın en kıymetlisi olursunuz.

Sevgiye kıymet verip çok seven gönülde kir barınmaz. Sevgi kalpteki kirleri yıkar temizler.. Tabiki bana göre..

Gülhatmi gibi kalbi olanlar var mı? Bana onlardan gerek, nazlı güller isteyenlerin olsun…