Güzel kadınlardan polis olur mu?

Bendeki polis fobisi, çocukluğumdan, taaa 6 yaşımdan kalma... " Hadi canım! 6 yaşında çocuğun da polis fobisi mi olurmuş! " diyenlere, hemen durumu açıklayabilirim.

12 Eylül Darbesi olduğunda, henüz 6 yaşındaydım. Yani bildiğiniz çocuk...  Ve o günlerde, ne zaman, nerede İstiklal marşı okunsa, herkes hazırola geçer, o şekilde dinlerdi milli marşımızı... Tek kanallı, siyah beyaz televizyonlarımızda yayın açılış ve kapanışları, Türk bayrağı eşliğinde yine aynı şekilde yapılırdı. Ve herhalde biraz da saygıdan, insanlar, marşımız televizyonda bile okunsa, aynı dikkatli tavrı, aynı hazır olda duruşu sergilerdi.

Biz o zamanlar, Manisa Lisesi'nin karşısında oturuyorduk. Okulda düzenlenen her bayrak töreninde, okul içinde ve çevresinde kim varsa, anında hazırola geçerdi.

Yine böyle bir sabah, annem beni yumurta almam için bakkala gönderdi. Ve " Çabuk gel! " diye de sıkı sıkı tembihledi.

Ve o sabahta, tesadüfe bakın ki, lisede bayrak töreni vardı. Herkes hazırola geçmiş, hep bir ağızdan istiklal marşını söylüyordu. Çocuk aklı işte. Bir an önce görevini tamamlama telaşıyla bakkala koşturan ben, kimse görüp durdurmasın diye, eğile saklana bakkala gidiyordum. Taaa ki o polis amca, beni ensemden tutup, dut ağacı gibi silkeleyene kadar:

- Şiişt! Dur bakalım! Nereye gidiyorsun?

- Bakkala gidiyordum polis amca...

- Burada istiklal marşı okunuyor, görmüyor musun?

- Annem " çabucak bakkaldan 3 yumurta al gel oğlum " dedi. Ona yetişmeye çalışıyordum.

- İstiklal marşı bitmeden bi yere gidemezsin. Marş bitsin, öyle git bakkala!

O birkaç dakikalık zaman diliminde yaşadığım korkunun büyüklüğünü, şu anmış gibi hatırlıyorum. Ve daha sonraki 15 yıl boyunca, polislerden neden korktuğumu bilmeden, nerede bir polis görsem, irkilerek, çekinerek yaşadım. Taaa ki, yaşadığımız her korkunun bir bilinçaltı nedeni olduğunu özellikle üniversite yıllarımda yoğun olarak okuduğum psikoloji kitaplarından öğreninceye kadar.

O okumalardan birinde, kafam aniden dank etti. Evet ya, evet. Onca yıldır yaşadığım polis korkusunun tek nedeni, beni daha 6 yaşımdayken istiklal marşı okunurken durmadım diye ensemden tutup silkeleyen polis amcaydı. Adamın yaptığı bu işgüzarlık, tam 15 yıl boyunca polis korkusuyla yaşamama neden olmuştu. Neyse ki, geçip gitti o günler. Geriye acı bir hatırası kaldı sadece.

Çocukluğumdan kalma polis korkumu anlattıktan sonra size, asıl meseleye gelelim mi? Ne dersiniz? Yukarıda anlattığım nedenlerden, polislere yıllarca mesafeli durmuş, olabildiğince soğuk davranmıştım.

Ve kadınları bunca sevip beğenmeme rağmen, onların polis olanlarına karşı bayağı bir önyargı sahibiydim bir zamanlar. Mesela, bir kadın polisse eğer:

- Ya Erkek düşmanı olmalıydı ya da erkek Fatma!

- Nedense, hep çirkin kadınlar polis oluyordu!

- Polisliğe meraklı genç kızlar, ya çok kavgacı ya dövüş meraklısıydı! Eli maşalı Şaziye, tabi ki polis olacaktı!

- Güzel kadınlardan polis olur muydu hiç! Güzel kadına yapacak iş mi yoktu sanki!

- Polis, kadınsa, ya feminist, olmalıydı ya da psikopat! İçinde şiddet eğilimi ya da bağımlılığı taşımayan hiçbir kadın, polis olamazdı, olmamalıydı kardeşim! Ötesi yok!

- Ve belki de en önemlisi, kadınların eline, silah tutmak hiç yakışmıyordu doğrusu. O yüzden kadın, ne asker ne polis olmalıydı.

Eskiden polisler hakkında bu kadar takıntılı düşüncelerin sahibi olan ben, artık kadın polislere de normal gözle bakabiliyorum! Aman ne büyük başarı!

Kadının güzelliği, ister polis olsun, ister sivil... Artık hiç farketmiyor benim için.

Kadın; akıllı ve zekiyse, duyarlı ve anlayışlıysa... Farkındalık becerisi yüksekse, empati yapabiliyorsa, halden anlıyorsa, varlıkla yokluğun ne demek olduğunu biliyorsa... Kendini beğenmişlikten, kibirden ve bencillikten uzak durabiliyorsa... Gerçekten güzeldir benim için. İster sivil olsun, ister polis...

Haaa!... Bu arada... Etine dolgun, iri ve yuvarlak vücut hatlarına sahip olan kadınları, oldum olası beğenmişimdir! Bazen ufacık tefecik olanlarını onların, bazen de enine boyuna, dalyan gibi kadınları!...

Ve artık adım gibi eminim ki, güzel kadınlardan da polis oluyormuş! Hem de ne güzellik haa! Gördüğüm, bildiğim, tanıdığım nice kadın polis, değme artistlere taş çıkaracak kadar güzel maşallah! Güzellikte, benim diyen kadına nal toplatırlar. Aman diyim, güzelliğine  nazarım değmesin Türk polisinin!

Ve tabi ki, bütün kadın polislerimiz çok yaşasın!

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.