Hacı Ali ile yaşamak!

Gel gitler yaşıyorum hayatımda. Bir o kadar da durgunum aslında. Saçmalıyorum bazan ve bazan da öyle mantıklı cümleler kuruyorum ki ben bile şaşıyorum kendime. Bir mesai arkadaşım var hiç mi hiç susmaz. Kendi sussa telefonunun ucaundaki ses susmaz. Sabah 8 akşam 5 hep konuşur, hep konuşur. Çıkar giderim odadan sessizce, 10 dk. sonra döndüğümde o halen konuşuyor olur. Sus be adam sus! Sus da motorun soğusun. Ama yok olur mu? Susarsa su vermezler diye mi korkuyordur nedir? Aslında iyidir, hoştur ama çok konuşması olmasa diyeceğim o da ayıp olacak. Neden mi? Başka türlü olmaz çünkü konuşması gerekiyor, neredeyse 7 / 24 konuşması gerekiyor. Görme engelli bir arkadaş. Geçtiğimiz yıl " kör topal idare ediyoruz işte! " diyerek espri yapmıştım " Nasıl gidiyor? " diye soranlara. Çünkü ben de ortopedik engelli olunca harika bir espri çıkıyordu ortaya. Bir de kelimiz olaydı iyiydi de yok işte. 

Arkadaşın iki telefonu var. Biri sussa diğeri, diğeri sussa biri başlıyor çalmaya. Bazan aynı anda iki hatta üç telefona dahi yetişiyor. Sanırım kulakları yerine çenesine vurmuş arkadaşın. Şen şakrak neşeli bir arkadaş. Allah herkese onun gibi bir arkadaş nasip etsin. Bir de güzel türkü söyler ki! Değmeyim keyfine. Bazan sıkılıyorum açıkçası. Ama ne yapayım; eşekten düşenin halinden eşekten düşen anlar misali idare edip gidiyoruz işte. Hah işte yine başladı, " Yalan yüreğimde sızı,yaktın kavurdun sen bizi,inad etme halam gızı, gel gel gel Maraş' a gel gel gel..." diye bir türkü tutturdu.

İşte sırf bu arkadaş yüzünden blog yazılarımı yazamıyorum dsem inanır mısınız? Bir türlü sözcükleri, cümleleri toparlayamıyorum beynimde onun hiç susmayan telefon görüşmeleri, türküleri yüzünden.

Mutlu hafta başları dileklerimle ayrılıyorum huzurlarınızdan. Kalın sağlıcakla.